دوغ و مسکه

با سلام خدمت همه دوستان و بازدیدکنندگان گرامی

سرانجام بارش بارانهای پر خیر و برکت نیمه اول فروردین ماه 86 وسال گذشته دل همه مردم عزیز و بویژه  روستائیان و کشاورزان و دامداران زحمتکش را شاد کرد. بیابانها و چراگاههای منطقه حصاروئیه امسال سرسبز و پر علف شد. امسال دامداران روستای حصاروئیه بالاخره پس از چند سال خشکسالی روانه احشوم(مکانی که دامداران برای دوشیدن شیر گوسفندانشان به آنجا کوچ می کنند) شدند تا از ماست و کره و دوغ و مسکه بی نصیب نشوند. هرچند مقدمات برپایی احشوم و تهیه لبنیات بی دردسر و پر زحمت است اما خوردن این نعمتهای خداوند آنچنان انسان را سرمست و شاداب می نماید که هر کسی آرزو میکند خوراک تمام سالش همین لبنیات گوسفند باشد. اگر تا به حال از خوردن این لبنیات بی بهره بوده اید امسال می توانید دلی از عزا در بیاورید. حتما به احشوم های اطراف سر بزنید. امسال بسیاری از اهالی روستا روانه کوه و بیابان شدند تا از رحمتی که خداوند نصیبشان کرده بی بهره نباشند. اما براستی می دانید که چه اتفاقاتی روی می دهد تا شما به این لبنیات لذیذ دست پیدا کنید.سحرگاهان آن زمان که شما در خواب ناز فرو رفته اید یا در وسط روز که شما در زیر کولرهای گازی و آبی دراز کشیده اید و  باز هم احساس گرما می کنید جماعتی زحمتکش مشغول دوشیدن شیر گوسفندان می باشند و سپس شیر رابه صورت ماست در آورده و آن را در مشک مخصوصی که از پوست گوسفند درست شده می ریزند اندکی آب به آن می افزایند حال مشک را باد کرده و حدود یک ساعت آن را می زنند(تکان می دهند) انگاه که کره آن گرفته شد مشک را زانو می کنند( باد آنرا خالی کرده و با زانو آنرا آرام حرکت میدهند تا کره آن جمع شود). حال کره را بیرون آورده و درون ظرفی مسی و در جایی خنک نگه می دارند. آنچه که درون مشک می ماند دوغ نامیده می شود. دوغ  درون مشکی دیگر ریخته می شود تا این مشک برای گرفتن کره در روز بعد آماده شود پس از چند روز که تعداد مشک های دوغ زیاد شد آنها را در ظرف بزرگی به نام سطل(با فتح سین و طا) ریخته  دوغ را جوشانده و حاصل را که ماده ای غلیظ شده در کیسه ای ریخته  آب آن را گرفته به آن اسپار می گویند اسپار حاصل را به صورت گلوله های کوچکی به نام کشک در می آورند که هم مصرف تازه خوری دارد و هم از خشک شده آن برای کالا جوش استفاده می نمایند. آبی را که از اسپار گرفته می شود باز می جوشانند این بار ماده غلیظ تیره رنگی به دست می آید که انرا به صورت اشکال مختلف در می آورند این آخرین ماده ای است که از شیر به دست می آید و قره قروت (تلف) نامیده می شود.حال تصور کنید تمام این کارها در بیابان زیر تابش آفتاب سوزان انجام می شود. جایی که نه آب کافی می باشد و نه هوای خنکی . چه رنجها و مصیبتهایی تحمل می شود تا این لبنیات خوشمزه به دست آید. مرحبا بر این زنان و مردان سختکوش براستی که باید بر دست آنان بوسه زد.