در یاد بودی از مرحوم حسین زین الدینی

کوه و دشت و دهر یکجا بی صداست

اه شمع جمع اوشن اکنون کجاست

 

آن رفیق نازنین آن یاور بی مدعا

هر چه میدانست کرد و هر چه کرد بی ادعا

 

یاور مرغ بیابان یاور آهوی دشت

یاور شهر و دیار و یاور هر کوه و دشت

 

از مسینان تا به آبدر تا ته ریگ سفید

در نوردید هر بلندی با نشاط و با امید

 

او که هر روزش بشد در کار نیک

بر زبانش جملگی  گفتار نیک

 

جلگه بابک به خوبی میشناخت

هر دمش هر لحظه اش بود فکر ساخت

 

ناگهان همچون ستاره پرکشید

بابکان را غم گرفت  و وز غمش جامه درید

 

گر که نیستش آن حسین نازنین در جمع ما

یاد او همواره باشد زنده در دلهای ما

                                                                                             از ناصر کوهدوست

عید آمد و آجیل به سر می بارد

گرمی به دل و خنده به لب میکارد

از جانب نوروز به هر سین سر سفره عید

سر سبزی و احسان و سخاوت و صفا می آرد

 

                                                         سرخوش

دل درقفسش در هوس بوی حصاروست

عشقش به سر و سینه ان کوی حصاروست

افکار مرا گر نبرد گربه همسایه به تاراج

چون قمری بنشسته  سر جوی حصاروست


                                        سرخوش

دیدم به سر خانه یکی گرگ پدیدار

در خانه ولی مردم ما حاضر و بیدار

پیری به میان جمع ما پند همی داد

از گرگ ملبس به لباس میش بیم دار

 

                                           سرخوش


عشقت به دلم کاسه کشکیست جانم

بر دل چو بشد برون شد از تن جانم

بیخود که زخود شدم همی می گفتم

از سردی کشکست که شعر میخوانم


                                           سرخوش     

A couple of weeks back, during Melbourne cup race, the Agha Khan’s racing horse broke a leg and had to be put down. For amusement, I thought of writing this.


اسب اقا را نمیپرسم چرا دستش شکست

یا چطور دست اجل ان بند افسارش گسست

لیک میپرسم خدا را تا که استیضاح کند

 ان اجل را هر چه زودتر بابت رفتار پست

                                                   سرخوش

صبح سحر شنیدم دیگ بخار میگفت          ای کاش این وجودم با کله پاچه میپخت

ظرفیتم چو بالاست در اتشم کشیدند             در قالبم چپاندند هر پاچه ای که دیدند

فریاد برکشیدم ازپاچه خواری و درد           هرسو نظر نهادم جمعیتی چه خونسرد

 

خالی به سر چو باشی  در شعله حماقت      خود سوزی و ولیکن متهم است رفاقت

در جمع دیگ زودپز یا قوری و سماور       ما تحت خود بسوزی بی فایده  دلاور

"سرخوش" به شوق پاچه درقافیه گرفتار       بی کله شعر گوید راهی کند به بازار


                                                                                                                    از سرخوش دیلمی

مست بودم و در کوچه بن بستی گم                    جام من پر زمی و می چه فراوان در خُم

گرم تنهایی خود شعر و غزل میخواندم                    غصه ها از دل خسته به ستم میراندم

گهی از غربت خود گه ز وطن میگفتم                      ما بقی لب به لب جام همی می سفتم

سعدی امد به کمر شال و تبرزین بسته                بنشست روی زمین و سر و رویش خسته

بنهادم به زمین جام که برخیزم از جا                       نیست اندر تن من یک رمقی نی درپا

جام پر کردم ازان می که بیامد لبریز                    سوی او دادم و با صوت بلند گفتم چیرز

سعدی جامم بگرفت و بنهاد در پیشش                    دستی از جامه دراورد کشید در ریشش

گفت تنها شده ای مست ومی الود اری                 دل قوی دار و نکش دست ز جُستن باری

من سفر کردم همه عمر به سختی اما                       نزدم تکیه به خم همچو تو ای وا ویلا

جام بردار ولی گام بلند هم بردار                              نوش تنها نشود توشه مرد لا کردار

شعر گو و به پاس همه ان شهرت من                   شعر فارسی تو نویس دفتر تو دولت من

نام ایران تو تاجیست بر این عالم وسر                         گو یش پارسیان زمرد این انگشتر

فکرت پارسی و شوکت فرهنگی تو                             چیره اید به همه دوّل غرب و ناتو

"سرخوشا" جام بیانداز و خودی باور کن                      نام ایران عزیز برتر این خاور کن

 

                                                                                                                   از سرخوش دیلمی

در گوشه ای نوشته بودند که نمایند امریکا در قضیه هسته ای ایران (وندی شرمن) گفته که به ایران اعتماد ندارد و " فریب و نیرنگ قسمتی از دی اِن اِی ایرانیان است" . به مزاح یک وقت بخیر هم به ایشان عرضه کنیم.

 

وِندی شِرمَن تو چرا مسئله کردی ژن ما

در نگشوده تو زود ظنه زدی باطن ما

گر یکی هموطنم بطن تو را شوکه بکرد

تو نزن حرف سخیف بهر همه موطن ما

                                   

                                                   سرخوش

کفش نو برپا کنم تا یک قدم از نو زنم

بر نهاد کهنگی ها تحفه از برنو زنم

راهبر خواهد شود این نقش کفش تازه ام

یاری ام کن پای من بر دامن این شو زنم

                              

                                                سرخوش

‌‌این چند صباحی که به دندانه دنیا بندیم

افسرده ز هم به ریش هم میخندیم

از حق و حقوق خود به هر در شاکی

لیک بر نافه هم گزاف خوب می بندیم


                                                             سرخوش

خون و خونریزی به مصر و جان انسان جان مور               نقشه از واشنگتن و احسان و خوبی جور جور

فن استعمار پیر و دست از ان ریشوی پَست                     میکشاند مصریان را دسته دسته سوی گور

ان که دیروز یک نمادی از دموکراسی بشد                         یکشبه افتاده در زندان و زنجیر سوت و کور

سنگ بِن تُنبان اگر بر سینه کوبی بی خَرد                        عاقبت مُرسی شوی احوال و روزت  نور نور

عقل تُرکان پول اعراب نقشه ها از یانکی است                        تا بود ترکیب چنین ارامش از ما دور دور

گرعراق و مصر و شام اشفته درهم گشته است     شیخ ثانی تا ثمانی صف کشیده خدمت هر کَلّه بور

سرنوشت مسلمین در دست مُشتی احمق است       وقت شادی عیش و عشرت دشمنان هار و هور

گر که عالم برخروشد از حلول ماه و شمس                           ذات تاریکی کجا شوید ز این اعراب غور

ان شنیدستی شکایت میکند اُشتر که چون افسار وی            بر دم خر بسته اند در پیش در راس امور

پول نفت عزّت به پالان بلند اورده است                      برفکن اسپند به اتش "سرخوشا" از چشم شور

 

                                                                                                                                             از سرخوش دیلمی

دیوار دلم فرو همی ریخت زهم

سر بر کف اندیشه به اجبار نهم

عقل گو تا  که شود شاه دل ویرانه

ورنه مستی بِرُباید فرّ شاهی ز شهم

 

                                                              سرخوش

نصیحت گوش کن جانا مبادا

که خون دل خوری نیستی کانادا

تنم لرزد که برف بنشسته تا سر

دماغم هم یخین هست جان دادا

 

                                           سرخوش

آمد چهل و ساغر ما بی می ماند

بر عمر شده فاتحه میباید خواند

اندیشه نشاید سر هر چون و چرا

بر جاده تقدیر ندانسته همی باید راند

 

                                                   سرخوش     

 
آین قطعه شعر  بسیار زیبا از "اقای صابر کمالی پور اشکوری " میباشد
که با اجازه دوستان از وبلاگ  "پنجره نو" انتخاب شده است.
 
یادکودکی
 
خوشا دوران خوب کودکی ها
خوشا آن مهربانی های زیبا

خوشا آن شور و شوق کودکانه
خوشا دیدارهای بی بهانه

خوشا آن اشتیاق و وجد و مستی
خوشا بی قید از این دنیای هستی

خوشا کانون گرم خانواده
خوشا آن عشق های پاک و ساده

خوشا آن کفش های پر گِل و خاک
خوشا آن جامه های کهنه ی چاک

خوشا سیمای خاکی با دلی پاک
خوشا شادابی اش چون بوته تاک

به ما بگذشت آن دوران شیرین
نباشد چاره ای جز یاد دیرین

نباشد نو بهاری چون جوانی
برای دیگران در زندگانی

ولی بر من ،بهاران این یکی نیست
بهاری چون بهار کودکی نیست

                                                     از صابر کمالی پور اشکوری

 

دوش از سر انصاف چه دودی به هوا رفت                   وقتی که شنید اصل حقیقت به فنا رفت

جمعی به طمانینه نشینند بر مسند دنیا                       حاجت چه بدانند که اتش به کجا رفت

کُشتند بسی مردم بیچاره به هر سو                    موشک چه بسا جای همه قرص و دوا رفت

این اتش ویرانی اعراب که در شام بسوزد                     از حیله کفر بر شد و بر جانب ما رفت

اکنون تو ببین کل عرب شیر و شجاع شد                    عهد از سر اسلام و محمد و خدا رفت

در حسرت ان خاک نشستند همه بُزدل              از بهر برادر کشی امروز همه ترس و ابا رفت

از عقل همه خالی و پُر پشم به رویند                         حمار ز این بی خردی سر به هوا رفت

لبنان شما پُر شد از ان پرچم داوود                      با نام علی بود که آزادگی از نو به شما رفت

صدام کشید شعله دشمن به همه دشت         درسی تو بیاموز که بر عزّت اعراب چه ها رفت

"سرخوش" در این غُصه چند ساله تو نگشا             این اهل قلم جمله به افسوس و عزا رفت

 

                                                                                                                                   از سرخوش دیلمی

ایران برای چهارمین بار به جام جهانی فوتبال صعود کرد

 پرواز بلند تیم ملی ایران را به بازیهای جام جهانی برزیل

به همه ورزشکاران و ورزش دوستان تبریک میگویم.

See you in Rio…………..2014

 

آمد خبری که در تب و تابم کرد

از سجده شکر کشید و پرتابم کرد

جامیست جهانی و جام من امشب

پر شد ز شراب ناب که در خوابم کرد

 

                                               سرخوش

برتک تک هر رای شما تبریک

اندازه این ارض و سما تبریک

پیمانه بشد دولت شاه محمود

حُسن از حَسَن اید فبها تبریک

 

                                                    سرخوش

سعدی و حافظ بزادی میهنم پیشینه روز

نام فردوسی پارسی خار چشم کینه توز

نوجوان زاده در این دامن پر افتخار و باشکوه

درنوردد قله های ابتکار و سربلندی را هنوز

 

                                                        سرخوش

اکنون به وطن نماد سعی امده است

از جانب حق بسان وحی امده است

گر خون سیاووشت به رگ میجوشد

بر پاشنه خیز که وقت رای امده است

 

                                                                 سرخوش

این شعر نوشته دوست عزیزمان همدم برگرفته از وبلاگ حصارو محبوب قلبهاست:

فصل کشک و توت و احشوم اومده
چند وقتی هست به وب نوم اومده

هر زمان رفتم به وب , دیدم خبرهای قدیم
شایدم آنجا گله بر جاویه یا بر سر دوم اومده

ای مدیر برخیز و یک کشکی بساب بهر خبر
چون که اخبار خودت گویی که از موم اومده

می کند اعصاب ما ویران همه در روز و شب
قیل و قالی کز درون جعبه و بشقاب پشت بوم اومده

هر کسی گوید که من چوپانی بهتر کنم
او مگر اینجا نبود؟ از کشور روم اومده ؟!

این زمان هر جا روی بر هر کپر یا هر پلاس
توبره ها پر کشک و چشمان همه زوم اومده

روی هر کشکی نوشته نسخ یا با نازنین
آه از این رنجی که بر ما و برین قوم اومده

گویمت اندیشه ات ناز است و خیلی نازنین
من تو را حامی شوم ,مردی که مرحوم اومده !

شهر من صدها نفر را مثل تو دارد به یاد
نامهاشان یک به یک بر سنگ مرقوم اومده !

گر رسد روزی زسویت وعده ای از جنس کشک
لشکری سویت دوان , این دور مرسوم اومده

مردهای ده همه چوپان و خود بر کار و بار
در شب مهتاب کدامین گرگ پرگوم اومده

رنگهایت بر گله همچون علف بیرنگ شد
چون حنایت دیگر از رنگ دگر مسموم شد

هشت سالی ما ندیدیم دوغ بز یا رنگ مشک
ایچنین "همدم " که گوید ما به احشوم اومدیم

 

... و سرخوش چنین مینویسد:

آید به نظر خوشگو ،همدم صفتی پرشور                                اورد یکی تصنیف با دامنه ای بس دور

از حال سخن راندست، در قالب کشک امّا                      درگیر حقایق هست دل خسته و بس ناجور

هر نکته زیبایش چون شهد شکر شیرین                        بر دل بنشست زیبا چون قطعه ای از ماهور

از گویش او پیداست آگه به زمانه هست                            وز وعده هر چوپان، بنشسته به پای ادور

خوش رشته نمودی هان، وصف گله و چوپان                        اینست دموکراسی صندوق به از ساطور

وعد بدهند خالی، افسونگر و پُز عالی                            دانی همه اش کشکست اعصاب نکن بلغور

"سرخوش" به زبان امد از خواندن این اشعار                         معجون شفا بخشست لازم بر این مهجور

یا رب دَر و باز کن که شدم خسته از این خانه بدوشی

از ذکر تو و حُسن تو بسیار شنیدم به دو گوشی

امشب که چنین زار به در تکیه زدم با غم بسیار

دریاب من حقیر و ازاد نما دستم از این باده نوشی

 

                                                                                        سرخوش

در دلبر من همتی والاست خدایا

نقش رُخش از ان زلیخاست خدایا

کو دور بگردان همه این چشم حسودان

 احسان تو بر ما چو مهیاست خدایا

 

                                                               سرخوش

او را که سری میان سرهاست حریفست

در مسجد و میخانه تمناست غریقست

ان دور زهر مست و ریاکار و بد افکار

با خلوت خود همیشه همراست شریفست

 

                                                                           سرخوش     

با زمزمه ام تو را سفر خواهم برد

بر بال تخیلم بدون پَر خواهم برد

وز درگه چشم ، تو را گذر خواهم داد

بنگر که تو را درون سَر خواهم برد

 

                                                           سرخوش

جانا ز سَر پله عشق سُر خوردم

افتادم و با غربت خود بُر خوردم

ای کاش دلم مرهمی از خود میداشت

چون با سر احساس به آجر خوردم

         

                                            سرخوش

دلم تنگ است ای نید ا نیو دل

به سقف سیرجونی و اندود کاهگل

بسازم در برش کرنونی از سنگ

بسوزانم بدان افکار باطل

                                        سرخوش

 

I need a new Del

ای نید ا نیو دل

من نیاز به یک دل نو دارم

خردسال بودم که دل ز من بردی

هر شب به برم چه پیچ وتاب خوردی

شرمنده به پای من تو زود پیر شدی

ای یار همیشگی ای شلوار کردی

                                                         سرخوش

نامه اعمال من امد خبر که مرده است

صورت رفتار نیکم را ز هستی برده است

جملگی اطبا این شهر مانده اند بر یک نظر

قلب نازک نامه را یک موش نامرد خورده است

                                                          سرخوش