ایران آزاد

ای ستاره ها که از جهان دور

چشمتان به چشم بی فروغ ماست

نامی از زمین و از بشر شنیده اید؟

در میان آبی زلال آسمان

موج خون و آتشی ندیده اید؟

 

ای ستاره که پیش دیده منی

باورت نمی شود که در زمین

هرکجا به هرکه می رسی

خنجری میان مشت خود نهفته است

پشت هر شکوفه تبسمی

خار جانگزای حیله ای شکفته است!

 

آنکه با تو می زند صلای مهر

جز به فکر غارت دل تو نیست

گر چراغ روشنی به راه توست

چشم گرگ جاودان گرسنه ای ست!

 

ای ستاره ما سلاممان بهانه است

عشقمان دروغ جاودانه است

در زمین زبان حق بریده اند

حق زبان تازیانه است

وان که با تو صادقانه درد دل کند

های های گریه شبانه است

 

ای ستاره باورت نمی شود

در میان باغ بی ترانه زمین

ساقه های سبز آشتی شکسته است

لاله های سرخ دوستی فسرده است

غنچه های نورس امید

لب به خنده وا نکرده مرده است

پرچم بلند سرو راستی

سر به خاک غم سپرده است

 

آن شقایق شفق که می شکفت

عصر ها میان موج نور

دامن از زمین کشیده است

سرخی و کبودی افق

قلب مردم به خاک و خون تپیده است

دود و آتش به آسمان رسیده است

 

ای ستاره ، ای ستاره غریب

از بشر مگوی و از زمین مپرس

زیر نعره گلوله های آتشین

از صفای گونه های آتشین مپرس

 

زیر سیلی شکنجه های دردناک

از زوال چهره های نازنین مپرس

پیش چشم کودکان بی پناه

از نگاه مادران شرمگین مپرس

 

ای ستاره ، ای ستاره غریب

ما اگر ز خاطر خدا نرفته ایم

پس چرا به داد ما نمی رسد؟

ما صدای گریه مان به آسمان رسید

از خدا چرا صدا نمی رسد؟

یادداشت های متفرقه

مثلا در حال نوشتن مشق هستم. اما کو حال و حوصله. صداي مادر و پدرم به گوش مي رسد که در حال صحبت در مورد آقا رجب هستند. حالم از شنيدن اسمش بد مي شود.

معلممان سر کلاس به ما گفته است که غيبت کردن پشت سر آدمها حرام است و گناه دارد، اما ظاهرا معلم هاي پدر و مادرم اون موقع ها در باره اين موضوعات صحبت نکرده اند. شايد کارها و صحبتهاي واجبتري داشته اند که بايد به   دانش اموزان مي گفته اند و ديگر وقت به اينجور صحبتها نمي رسيده است. اما لااقل پدر و مادرهايشان که مي توانسته اند اينکار را بکنند. هر آدم عاقل و بالغي مي داند که پشت سر آدم هاي ديگر نبايد صحبت کرد. مخصوصا که آقا رجب الان در زندان است و اگر به گوشش برسد که اسم خواهر و مادرش هر روز در خانه آورده مي شود، شايد يک کم به او بربخورد.

من با ايتکه هنوز بالغ نشده ام اما عاقلتر از بقيه هستم. شايد آدمي که بالغ شود، يک کم از عقلش کم مي شود. فکر کنم هميشه بهتر است که آدم همزمان هم عاقل شود هم بالغ؛ چونکه اينجوري چون نيروي عقل در ابتداي کارش است و به اصطلاح سمبه اش پرزورتر است، به نيروي بلوغ مي چربد و اين همه مصيبت براي آدمها درست نمي کند.

به هر حال، دلم مي خواهد که بيشتر راجع به آقا رجب صحبت کنم تا ...

 

 

کودکانه ...l

نيمه هاي شب با صداي آژير پليس بيدار مي شويم.مادرم که وارد اتاق من می شود خيلي هراسان است، بر عکس بابا سهراب که نگران بي خواب شدن خودش است. شايد کم خوابي دارد، من که نمي دانم!

 

از پنجره اتاقم، سه تا کله در حال نگاه کردن به در خانه آقا رجب است. در لابلاي شلوغي، آن خانم زيبا را که قبلا هم ديده بودم، مي شناسم. لرزش شانه هايش آشکار است. بعد هم چشمانم به جمال آقا رجب روشن مي شود. با زير شلواري و زير پوش. چقدر اينجوري خوش تيپ تر به نظر مي رسد!

 

پدرم  که بطري آب در دست دارد مي گويد: "خوبش شد. حالا موقعشه که بره آب خنک بخوره. " و همزمان لبي تر     مي کند.

از پدرم معني آب خنک خوردن را مي پرسم.

 

طبق معمول مادرم به جاي پدرم جواب مي دهد که : "يعني مي خواهند او را به زندان ببرند. حتما کار خلافي کرده است." و نگاه معني داري به پدر مي اندازد.

رو به مامان مهناز مي گويم:" چي؟! يعني هر که کار خلافي بکند، عوض اينکه حالش را بگيرند، به او آب خنک مي دهند. پس با اين وجود فرق بين بابا که الان آب خنک مي خورد با آقا رجب که بعدا آب خنک مي خورد چيست؟"

پدرم دستي به سر کچلش مي کشد و شانه هايش را بالا مي اندازد.

مامان مهناز که صدايش کمي مي لرزد مي گويد:"پسرم اين يه اصطلاحه! وگرنه آب خنک خوردن پدر تو و آقا رجب از زمين تا آسمان فرق دارد.:" و منتظر جواب من نمي شود. دست مرا مي گيرد و به سمت تخت خواب مي برد. بعد مي گويد:"اصلا چه معني دارد که بچه اين وقت شب بيدار باشه؟"

من همينطور که در رختخواب دراز مي کشم و رفتن پدر و مادرم را نگاه مي کنم با خودم به اين فکر مي کنم که چقدرآب خنک خوردن خوب است. مخصوصا اگر کار خلافي کرده باشي و اين آب خنک خوردن تنبيه آن کار خلاف باشد.

پيش به سوي خلافکاري!!!!

داستانک 2

وقتی از پله های رستوران بالا می رفتم. سرم یه آن گیج رفت. هوا دم داشت و بوی سیگار همه جا پیچیده بود. یه میز خالی پیدا کردم که هنوز روش ظرف غذای نیمه کاره بود. 5 دقیقه مونده بود به اومدنش و سعی کردم تو این مدت به گذشته فکر کنم. اینکه چرا قضیه اینجوری شد و کار به اینجا کشید. مطمئن بودم که کل جریان تقصیر من نبوده، اما بی تقصیر هم نبودم. یه چیزو مطمئن بودم و اونم این بود که دیگه حتی بهش فکر هم  نمی کردم. خودش با من تماس گرفت. فقط واسه این قبول کردم ببینمش که می خواستم ببینم چجوری شده، یعنی چه تغییری کرده. اون آدمی که می خواسته بشه شده یا نه؟

تو همین فکرا بودم که گارسن برای تمیز کردن میز اومد. پیپم رو از جیبم در آوردم و توش توتون ریختم و سریع آتیش زدم. آرامش دوباره برقرار شد.

تازه گرم شده بودم که دیدم از پله هابالا اومد. خدای من! خیلی عوض شده بود. یعنی به چشم من عوض شده بود. خیلی بهتر از گذشته. لباسش کاملا برازنده بود و کفش پاشنه بلند پاش بود. صداش بدجوری گوشمو نوازش می داد. می دونست که من چی دوست دارم.

به احترامش بلند شدم و باهاش دست دادم. مثل قبل یه وری روی صندلی نشست، پاشو انداخت رو پاش و کیفش رو روی میز گذاشت. دیدم که تو کیفش یه پیپ با یه فندک مخصوص داشت.

تعجب کردم. اما به نظرم دلیلی ندیدم که تو روش بزنم. چون خیلی تغییرات کرده بود که اگه می خواستم دونه دونه بهش بگم، انقدر طول می کشید که باید با تیپا از رستوران بیرونمون می کردن.

بهم گفت: تو راست می گفتی. من نباید از پیش تو می رفتم. حالا برگشتم که جبران کنم.

 بد جوری آتیش گرفتم. آدم انقدر بی معنی! به روی خودم نیاوردم و گفتم: ولی من الان با یکی دیگه آشنا شدم که اتفاقا خیلی دوسش دارم. قراره که تو هفته ی دیگه ازدواج کنیم. فکر می کنم اون هم منو دوس داره.

شروع کرد به ناخن جویدن. این علامت عصبی شدنش بود. گفت: ولی من حالا فقط به خاطر تو برگشتم. مطمئن بودم که هنوزم دوسم داری. حاضرم جبران کنم. یه فزصت به من بد..

وسط حرفش پریدم: اگرم بخوام الان دیگه نمی تونم. من با یکی دیگه م. تو هم جفتتو پیدا می کنی.

گارسن برای سفارش گرفتن اومد جلوی میز ما.

گفتم: به حساب من برای خانم هر چی خواست بیارین. صورت حسابو به آدرسم بفرستین.

 از جام بلند شدم. اما اون هنوز نشسته بود. حتی دستش رو هم دراز نکرد. آروم بغل گوشش گفتم:

من خیلی دوست داشتم، اما نخواستی. بهتره که برگردی پیش دوستات. اونجاآینده ت بهتره. آخرین آلبومش رو که تازه بیرون داده بود از جیب کتم در آوردم و گذاشتم رو میز و سریع از پله ها پایین اومدم.

فکر کنم منظورمو فهمید.

 

 

زن عشق میکارد و کینه درو میکند!

زن عشق می كارد و كینه درو می كند.

دیه اش نصف دیه توست و مجازات زنایش با تو برابر.

می تواند تنها یك همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسرهستی.

برای ازدواجش در هر سنی اجازه ولی لازم است و تو هر زمان بخواهی به لطف قانونگذار می توانی ازدواج كنی.

در محبسی به نام بكارت زندانی است و تو ... .

او كتك می خورد و تو محاكمه نمی شوی.

او می زاید و تو برای فرزندش نام انتخاب می كنی.

او درد می كشد و تو نگرانی كه كودك دختر نباشد.

او بی خوابی می كشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی.

او مادر می شود و همه جا می پرسند نام پدر.

و هر روز او متولد می شود؛ عاشق می شود؛ مادر می شود؛ پیر می شود و می میرد.

و قرن هاست كه او؛ عشق می كارد و كینه درو می كند چرا كه در چین و شیارهای صورت مردش به جای گذشت زمان جوانی بر باد رفته اش را می بیند و در قدم های لرزان مردش؛ گام های شتابزده جوانی برای رفتن و درد های منقطع قلب مرد؛ سینه ای را به یاد می اورد كه تهی از دل بوده و پیری مرد رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می كند.

و اینها همه كینه است كه كاشته می شود در قلب مالامال از درد، و این  رنج است.

 

                                                                                                      دکتر علی شریعتی

 

کودکانه 5

مادرم مي گويد خوش به حال آقا رجب. بازنشسته شده است و بي خودي پول از دولت مي گيرد و خرج الواتي مي کند. از بابا سهراب معني الواتي را مي پرسم. پدرم مي گويد: يعني اينکه پولت را خرج اتينا کني. مشکل دو تا مي شود. معني اتينا را هم    نمي دانم. مامان مهناز مي گويد: يعني اينکه پول هايت را در راههاي بي خودي خرج کني. الکي آنها را خرج کني و مدام حال و حول کني.

مادرم ادامه مي دهد: کاش ما هم زودتر بازنشسته بشيم. هي پول الکي بگيريم ....

توي حرفش مي پرم که: خرج اتينا کنيم!

پدرم که خيلي از اين حرف من خوشش آمده مي گويد: همچين هم الکي نيست. 30 سال جون مي کني و پول بيمه مفت مي دهي، حقته که از اين پولا بگيري ديگه.

سر کلاس درس معلممان راجع به شغل آينده مان سوال مي کند. من هر چند که دوست دارم راننده اتوبوس شوم ميگويم: بازنشستگي!

خنديدن بچه ها همانا و يک لنگه پا ايستادن جلوي کلاس همان. من نمي فهمم. خب من دوست دارم شغلم در آينده بازنشستگي باشد تا همينجوري هي پول مفت بگيرم و خرج اتينا کنم.

زنده باد بازنشستگی!

خجالتی

وقتي سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختري بود که اون منو داداشي صدا مي کرد. به موهاي مواج و زيباي اون خيره شده بودم و آرزو مي کردم که عشقش متعلق به من باشه. اما اون توجهي به اين مسائل نمي کرد. آخر کلاس پيش من اومد و جزوه جلسه پيش رو خواست. من جزومو بهش دادم. بهم گفت متشکرم داداشي و گونه منو بوسيد. مي خوام بهش بگم، مي خوام که بدونه، من نمي خوام فقط داداشي باشم. من عاشقشم، اما... من خيلي خجالتي هستم... علتش رو نمي دونم.

 

 
تلفن زنگ زد. خودش بود. گريه مي کرد. دوست پسرش قلبش رو شکسته بود. از من خواست که برم پيشش. نمي خواست تنها باشه. من هم اين کارو کردم. وقتي کنارش رو کاناپه نشسته بودم تمام فکرم متوجه اون چشماي معصومش بود. آرزو مي کردم که عشقش متعلق به من باشه. بعد از 2 ساعت ديدن فيلم و خوردن 3 بسته چيپس خواست بره که بخوابه. به من نگاه کرد و گفت متشکرم داداشي و گونه منو بوسيد. مي خوام بهش بگم، مي خوام که بدونه، من نمي خوام فقط داداشي باشم. من عاشقشم، اما... من خيلي خجالتي هستم... علتش رو نمي دونم

روز قبل از جشن دانشگاه اومد پيش من. گفت قرارم به هم خورده، اون نمي خواد بياد. من با کسي قرار نداشتم. ترم گذشته ما به هم قول داده بوديم که اگه زماني هيچ کدوممون براي مراسمي پارتنر نداشتيم با همديگه باشيم، درست مثل يه خواهر و برادر. ما با هم به جشن رفتيم. جشن به پايان رسيد. من پشت سر اون کنار در خروجي ايستاده بودم. تمام هوش و حواسم به اون لبخند زيبا و چشمان همچون کريستالش بود. آرزو مي کردم که عشقش متعلق به من باشه اما اون مثل من فکر نمي کرد و من اينو مي دونستم. به من گفت متشکرم داداشي. شب خيلي خوبي داشتيم و گونه منو بوسيد. مي خوام بهش بگم، مي خوام که بدونه، من نمي خوام فقط داداشي باشم. من عاشقشم، اما... من خيلي خجالتي هستم... علتش رو نمي دونم.

يه روز گذشت، سپس يک هفته، يک سال...قبل از اينکه بتونم حرف دلم رو بزنم، روز فارغ التحصيلي فرا رسيد. من به اون نگاه مي کردم که درست مثل فرشته ها روي صحنه رفته بود تا مدرکشو بگيره.مي خواستم عشقش متعلق به من باشه اما اون به من توجهي نمي کرد و من اينو مي دونستم. قبل از اينکه کسي بره خونه به سمت من اومد، با همون لباس و کلاه فارغ التحصيلي. با گريه منو در آغوش گرفت و سرش رو روي شونه من گذاشت و آروم گفت: تو بهترين داداشي دنيا هستي، متشکرم و گونه منو بوسيد. مي خوام بهش بگم، مي خوام که بدونه، من نمي خوام فقط داداشي باشم. من عاشقشم، اما... من خيلي خجالتي هستم... علتش رو نمي دونم.

نشستم روي صندلي، صندلي ساقدوش، توي کليسا. اون دختره حالا داره ازدواج مي کنه. من ديدم که بله رو گفت و وارد زندگي جديدي شد و با مرد ديگه اي ازدواج کرد.من مي خواستم که عشقش متعلق به من باشه اما اون اين طوري فکر نمي کرد و من اينو مي دونستم. اما قبل از اينکه از کليسا بره رو به من کرد و گفت: تو اومدي داداشي ؟ متشکرم. مي خوام بهش بگم، مي خوام که بدونه، من نمي خوام فقط داداشي باشم. من عاشقشم، اما... من خيلي خجالتي هستم... علتش رو نمي دونم.
سالهاي خيلي زيادي گذشت. به تابوتي نگاه مي کنم که دختري که من رو داداشي خودش مي دونست توي اون خوابيده. فقط دوستان دوران تحصيلش دور تابوت هستند. يک نفر داره دفتر خاطراتش رو مي خونه، دختري که در دوران تحصيلش اونو نوشته. اين چيزيه که اون نوشته بود:« تمام توجهم به اون بود. آرزو مي کردم که عشقش براي من باشه اما اون توجهي به اين موضوع نداشت و من اينو مي دونستم. من مي خواستم بهش بگم، مي خواستم که بدونه که من نمي خوام فقط براي من يه داداشي باشه. من عاشقش هستم. اما... من خجالتي ام... نمي دونم... هميشه آرزو داشتم که به من بگه دوستم داره...»

 

بر گرفته از "وروجک"

بیژن ترقی

اگر برنامه گلها را گوش داده باشید(که البته بعید می دانم گوش داده باشید، تا ساسی مانکن و حسین تهی و ... هستند، گوش دادن به برنامه گلها بی کلاسی است)،  نام بیژن ترقی به گوشتان خورده است. همان که ترانه های به رهی دیدم برگ خزان،آتش كاروان، تك‌درخت،صبرم عطا كن، پشيمانم، مرا نفريبي، بهار نورسيده و ... را سروده است. مانند سایر هنر مندان که در بی خبری جامعه ایران از بین رفتند، بیژن ترقی هم رفت.

آنقدر ارزش نداشت که حتی ۲۰ ثانیه از یک بخش خبری را به این موضوع اختصاص دهند و حداقل مرگش را به اطلاع مردم برسانند. بی معرفت ترین مردم دنیا، شاید همین مردم ایران باشند. حیف از این هنرمندانی که سعی در پاسداری از فرهنگ و ادب به اصطلاح پارسی داشتند.

 

اسیر غمت را
نمانده دگر

نه شوق تماشا
نه ذوق سفر

غم تو چنانم
گرفته به بر
که از دوجهانم نمانده خبر

 

کودکانه 4

قبل از هر چيز، شايان ذکر است  هر گونه تشابه اسمي، مکاني، زماني و ... کاملا تصادفي مي باشد و نويسنده هيچ گونه مسئوليتي را بر عهده نمي گيرد. هر چند که نگارنده، خود را مستوجب همه گونه سرزنش، فحش، فضيحت و ... مي داند و عواقب آن را بر عهده مي گيرد. والله اعلم بالصواب!

 

امشب دوباره صحبت از آقا رجب است. مامان مهناز در حالي که روي مبل لم داده است ، با من مشغول دَبِرنا!!! بازي کردن است. بابا سهراب هم در حين کندن پوست پياز اشک مبسوطي از چشمانش سرازير شده است و در حال ريختن پته آقا رجب بر روي آب است. پدرم مي گويد که آقا رجب مواد جابجا مي کند و از اين راه(علاوه بر فروش گاو و گوسفند) به ثروت زيادي رسيده است. از پدرم مي پرسم که مواد جابجا کردن يعني چه؟

 نمي دانم چرا هر وقت من از پدرم سوال مي کنم، مامان مهناز حالي به حالي مي شود و ابرو و چشمانش مدام بالا و پايين مي رود. پدرم مي گويد، مواد جابجا کردن يعني قاچاقچي گري و کسي که به عنوان واسطه مواد را پخش ميکند، قاچاقچي ناميده مي شود.  بابا سهراب اضافه مي کند: قاچاقچي کسي است که  ساير مواد به خصوص افيوني را به طور اعجاب انگيز و محير العقولي جابجا    مي کند، جوري که هيچکس نفهمد، حتي خود شخص حامل يا حامله!  معني کلمه حامله را مي دانم، اما معني افيون و محير العقول را نمي دانم. با اين حال کاملا منظور پدرم را مي فهمم. اما ظاهرا مامان مهناز از حرفهاي پدر هيچ چيز نفهميده است .

سر کلاس علوم، معلممان راجع به معده و غذا و جذب غذا توسط بدن صحبت مي کند. مي گويد که مواد وارد معده مي شود و به کمک يک واسطه در سر تا سر بدن پخش مي شود. معلممان از بچه ها اسم اين واسطه را مي پرسد. سريع مي گويم: قاچاقچي!

به قدري بچه ها از اين حرف من خنده شان مي گيرد که از چشم بعضي از آنها اشک مي آيد. معلممان به شدت عصباني مي شود و يک تو سري نثار من مي کند و مجبور مي شوم تا پايان کلاس يک لنگه پا بايستم.

تا آخر کلاس پدرم را نفرين مي کنم و از خودم مي پرسم که چرا موقعي که خدا بين انسانها عقل را قسمت مي کرد، آقا رجب در ته صف بود و به او عقل نرسيد و براي من اين دردسرها را درست کرد!

سقراط

سقراط (حدود سالهای ۳۹۹ ـ ۴۷۰ ق . م)، با نحوه تدریس سوفسطائیان مخالفت کرد. سوفسطائیان، به شاگردان خود می‌آموختند که چگونه در مباحثات، به سوالات مختلف جوابهای زیرکانه‌ای بدهند. سقراط شاگردانش را تشویق می‌کرد تا در دنیای اطراف خود، جستجو کرده و مطابق با ندای وجدان خود زندگی کنند، حتی اگر این کار، آنها را در جهت مخالف با حکام کشور قرار دهد. 

سقراط هیچ اثر مکتوبی از خود بر جای نگذاشت، اما تعدادی از مباحثات وی با ساکنین آتن توسط شاگرد معروفش افلاطون (۳۴۷ ـ ۴۲۷ ق.م)و نیز کسنوفون (۳۵۷-۴۲۵ ق.م) بطور مکتوب ثبت شده‌اند. سقراط در حدود سال ۴۷۰ سال ق.م در آلوِپِکا متولد گردید. آغاز زندگی او مصادف بود با دوران شکوفایی عظمت و افتخار آتن که در همان زمان امپراتوری دریایی خود را بنا نهاده بود. در دوران جوانی، قدرت بدنی شگفت انگیز سقراط، همگان را به تعجب واداشت. قدرت تحمل او بسیار بالا بود، به طوری که در زمستان سخت، پا برهنه با یک جامهٔ معمولی راه می‌رفت.

هنگامی که بیست و چند ساله بود،افکارش متوجه مفهوم انسانیت شد. در آن زمان بیشتر تلاش‌های فلاسفه و متفکران، درباره جهان و چیستی آن بود و این که از چه موادی تشکیل شده و ماده آصلی آن چیست. اما او اعلام کرد که باید جهان شناسی را کنار گذاشت وبه انسان بازگشت. او بیان می‌کرد که پیامهای مخصوصی از سروش غیبی دریافت می‌کند.

در کتاب‌های تاریخی آمده‌است که روزی یکی از دوستان سقراط از سروش غیبی پرسید که آیا خردمند تر از سقراط وجود دارد؟ سرش غیبی پاسخ داد: نه. این واقعه سقراط را بر انگیخت تا ببیند که چه چیزی موجب شده تا او خردمند ترین انسان باشد؛ در حالی که خود را عالم و دانشمند نمی‌داند. سرانجام به این نتیجه رسید که: او خردمند ترین انسان است،زیرا به جهل خود علم دارد و ادعای عالم بودن ندارد. از این پس، وی این رسالت را در وجود خود احساس کرد که در جست و جوی حقیقت ثابت و یقینی، یعنی حکمت راستین باشد و به همگان نشان دهد که علم حقیقی یعنی: «علم به این که نمی‌دانم.»

دريونان باستان سقراط به دليل خردودرايت فراوانش موردستايش بود.
روزي فيلسوف بزرگي كه ازآشنايان سقراط بود، باهيجان نزد او آمد و گفت:
سقراط ميداني راجع به يكي ازشاگردانت چه شنيده ام؟
سقراط پاسخ داد:"لحظه اي صبركن.
قبل از اينكه به من چيزي بگويي از تو مي خواهم آزمون كوچكي را كه نامش سه پرسش است پاسخ دهي."
مردپرسيد: سه پرسش؟ سقراط گفت: بله درست است.
قبل از اينكه راجع به شاگردم با من صحبت كني، لحظه اي آنچه را كه قصد گفتنش را داري امتحان كنيم. اولين پرسش حقيقت است. كاملا مطمئني كه آنچه را كه مي خواهي به من بگويي حقيقت دارد؟
مردجواب داد: "نه،فقط درموردش شنيده ام."
سقراط گفت: "بسيارخوب، پس واقعا نميداني كه خبر درست است يا نادرست. حالا بيا پرسش دوم، "پرسش خوبي" آنچه را كه در مورد شاگردم مي خواهي به من بگويي خبر خوبي است؟"
مرد پاسخ داد: "نه،برعكس…"
سقراط ادامه داد:"پس مي خواهي خبري بد در مورد شاگردم كه حتي در مورد آن مطمئن هم نيستي بگويي؟"
مردكمي دستپاچه شد و شانه بالا انداخت.
سقراط ادامه داد: "و اما پرسش سوم سودمندبودن است. آن چه را كه مي خواهي در مورد شاگردم به من بگويي برايم سودمنداست؟"
مردپاسخ داد: "نه،واقعا…"
سقراط نتيجه گيري كرد: "اگر مي خواهي به من چيزي را بگويي كه نه حقيقت دارد و نه خوب است و نه حتي سودمند است پس چرا اصلا آن رابه من مي گويي؟!!!

پ.ن: توصیه می کنم اگر وقت اضافی دارید و برایتان ممکن است دو کتاب "ضیافت" و "شش رساله" ترجمه محمد علی فروغی را حتما بخوانید.

داستانک

وارد رستوران که شدیم، جای سوزن انداختن نبود. غذا رو سفارش دادم و یهش گفتم وایسه تا من برم طبقه بالا رو هم یه نیگایی بندازم ببینم جا خالی پیدا می شه یا نه. موقعی که از پله ها بالا می رفتم، سرم خورد به سقف، آخه سقف خیلی کوتاه بود. سرمو برگردوندم دیدم داره می خنده، از اون خنده ها که من دوس داشتم.

بالا از پایین خلوت تر بود، اما بازهم جای نشستن نبود. بهش علامت دادم که بیاد بالا و خودم به یکی از ستون ها تکیه دادم. تقریبا پشت تمام میزها یه دختر پسر نشسته بودن . همشونم بدون استثنا همراه خوردن حرف می زدن، شاید وقت دیگه ای برای حرف زدن نداشتند. از بین این همه دختر فقط یکی دوتا شون بودن که یه نمه ارزش دید زدن داشتن، بقیه شون ول معطل بودن. به نظر من باید خِرِ همون پسری که باهاشون بود رو می گرفتن تا رو دسه ننه باباشون نمونن. وگرنه که اگه طرف ولشون می کرد حتما یک استعداد جدید وارد بازار موسیقی می شد و کلی طرفدار پیدا می کرد!

تو این فکرا بودم که دستمو کشید و با سر به یه میز خالی اشاره کرد. هنوز روی میز ظرف غذا و دستمال سسی و لیوان نوشابه  بود.  نشستیم و گارسون اومد که میز رو تمیز کنه. کت و کیفم رو روی صندلی خالی بغلم گذاشتم و می خواستم برم سراغ پیپم که دستشو گذاشت رو کتم. گفتم چرا همچین می کنی؟ گفت: می دونی که، من از آدم پیپی بدم می یاد. گفتم: ولی از بوش که خوشت می یاد. گفت: آره، اما دوست ندارم تو جلوی من پیپ کشی، آخه من نگران سلامتی تو ام.

بعد دیدم دستش رفت توی کیفش و یه صدای خش خش مثل مچاله کردن کاغذ اومد. گفتم: اون چیه تو دستت؟ گفت: چشاتو ببند تا بگم. دستمو که دراز کردم یه چیزی افتاد تو دستم. یه هدیه بود که خیلی ماهرانه کادو شده بود. گفتم این واسه چیه؟ گفت: من دیگه نمی خوام تو رو ببینم! اینم واسه این خریدم که خیلی دوست دارم! واسه قدر دانی از اینکه این مدت با تو بودم.

هیچی نگفتم. کادو رو که باز کردم یه زنجیر ساعت بود. می دونستم که خیلی گرونه و اینکه اون پولش نمی رسید که اینو بخره. اما واسه اینکه ناراحت نشه چیزی نگفتم. بهش گفتم: واسه چی می خوای بری؟ اون موقع که گفتی می خوای بری، فکر کردم داری مزخرف می گی. اما الان...

گفت: من تصمیم خودمو گرفتم. می دونی که برای من از تو سخت تره، اما من و تو با هم آینده نداریم. یعنی نمی تونیم باعث پیشرفت هم بشیم. من یه فکرایی برا خودم دارم که می خوام برم دنبالش. به هر قیمتی که شده باید انجامش بدم.

بهش گفتم: من نمی تونم تو رو مجبور کنم که کاری رو بکنی. اما من می گم اشتباه می کنی. این فکرای تو الان دیگه معنی نداره. تو اینجا هم که بمونی می تونی آرزوهات رو دنبال کنی. منم که کمکت..........

پرید وسط حرفم : من تصمیم خودمو گرفتم. از تو هم خیلی ممنونم که تا حالا هم کمکم کردی. بعد پا شد و دستش رو به طرفم دراز کرد. گفتم حداقل می تونی بمونی و با من ناهار بخوری. اما دستش همینجوری دراز تو هوا مونده بود. باهاش دست دادم و بعدش تموم شد.

از پنجره بیرونو نگاه می کردم. دیدم که از خیابون رد شد و سوار ماشینی شد که توش یه نفر پشت رل نشسته بود و داشت پیپ می کشید.

 

کودکانه 3

... سوار اتوبوس مي شويم. شانس ما خيلي خوب است که صندلي خالي نصيبمان مي شود که بنشينيم.. اين مورد را بايد در تاريخ خانواده  مان ثبت کنيم که در اين تاريخ بدون زخمي شدن و يا فشار وارد شدن، سوار بر اتوبوس مي شويم و تازه مي توانيم بنشينيم!

پيرمرد کناردستي من ناگهان مي گويد: "براي سلامتي آقاي راننده صلوات بفرست تا دهنت خوشبو شه"! و در ميان صلوات حضار و در حالي که همه کم و بيش در حال خوشبو کردن دهانشان هستند، اتوبوس يک من دود وارد ريه هاي مردم مي کند و راه مي افتد. ظاهرا در هر ايستگاهي، پيرمرد ياد خوشبو شدن دهان مردم مي افتد. من نمي فهمم چگونه با فرستادن صلوات دهان خوشبو مي شود! آن هم در ميان اين همه دود!

 

آقاي دهان خوشبوي کنار دستي من رو به من مي پرسد: " کلاس چندي بابا؟" از شدت خوشبويي دهانش سرم گيج مي رود! ظاهرا در فرستادن صلوات زياده روي کرده است و از قضا"سرکنگبين صفرا فزوده است"! سرم را کمي عقب مي کشم و به سوالش جواب مي دهم. در دل خدا خدا مي کنم که ديگر از من سوالي نکند.  خدا را شکر تا رسيدن به مقصد ديگر انفاس خوشش را وارد بيني من نمي کند.

 

در مدرسه، معلم علوممان راجع به بهداشت فردي و از جمله بهداشت دهان صحبت مي کند. مي گويد که نعنا باعث خوشبويي دهان مي شود و ار ما سوال مي کند که چه چيز ديگري مي شناسيم که دهان را خوشبو مي کند. بي اختيار جواب مي دهم که صلوات!!

کلاس از خنده منفجر مي شود. معلممان هم که به شدت عصباني است تا آخر زنگ مجبورم مي کند که جلوي کلاس بايستم تا فرق صلوات و نعنا را بفهمم! هنوز نمي فهمم که چگونه صلوات دهان را معطر مي کند؟!

کودکانه 2

صبح که با مادر و پدرم از خانه بيرون مي آيم، از در خانه آقاي رجب هم يک خانم زيبا خارج مي شود. چشمان سياه، ابروهاي کشيده، موهاي مرتب و لباسهاي قشنگي دارد. پدرم به کلي محو تماشاي او شده است که مادرم به او تشر مي زند که حواسش را جمع کارش کند! زن زيبا سوار يک ماشين زيباتر از خودش مي شود و از جلوي ما به سرعت رد مي شود. هنوز هم من در کف اين گاو و گوسفند هاي آقا رجب مانده ام که چه معجزه هايي مي کند!

از پدرم مي پرسم که اين زن که بود؟ مگر آقا رجب بچه هم دارد؟ تا آنجا که من مي دانم آقا رجب بچه دار نمي شود و صغري خانم از اين بايت خيلي ناراحت است! پدرم مي گويد که احتمالا صغري خانم تور دور اروپا تشريف برده اند و آقا رجب از فرصت استفاده کرده است! من که نمي فهمم منظور پدرم چيست. همينطور که به طرف ايستگاه اتوبوس مي رويم، پدرم رو به مادرم مي گويد: اين زنيکه هر جايي در خانه آقا رجب چه کار مي کرد؟ مادرم هم به اشاره به من پدرم را به سکوت وا مي دارد. رو به مادرم مي پرسم: هر جايي يعني چه؟ زنها همه جا زن هستند ديگر! يعني ممکن است زنها بعضي جاها زن باشند و بعضي جاها مرد؟ به نظر من که بهتر است زن ها هميشه هرجايي باشند و هر جا می روند زن باشند! مادرم با نگاه غضب آلود به  پدرم رو به من مي گويد: زن هر جايي معني بدي مي دهد. يعني زن بي تربيت. پدرم وسط حرفش مي پرد که : يعني زني که هر شب عروس مي شود! مادرم اين دفعه مشتي نثار بازوي پدرم مي کند. من حسابي از اين بحث خوشم آمده است. دوباره از مادرم مي پرسم: يعني زني که هر شب عروس شود بد است؟ همه آدمها دوست دارند عروسي بگيرند. خوب اگر آدم هر شب عروسي بگيرد که چه بهتر. خيلي کيف مي دهد. همه خوش...

آمدن اتوبوس باعث مي شود که حرفم ناتمام بماند....

کودکانه

مادرم مي گويد که آقا رجب آدم کلاهبرداري است. سر همه را کلاه مي گذارد. گاو و گوسفند هايش را فروخته و به شهر آمده است. خيلي پولدار شده است. چند تا ماشين دارد، چند تا خانه دارد و چند تا زن زيبا هم دارد. پيش خودم فکر مي کنم با فروختن گاو و گوسفند مي توان خانه و ماشن خريد، اما چگونه مي توان چند تا زن زيبا داشت؟!

از پدرم معني کلاهبرداري و کلاه گذاري را مي پرسم. دستي به کله کچلش مي کشد و مي گويد هر دو تاي آنها معني دزدي مي دهد. من که نمي فهمم! چطور هر دوتاي آنها يک معني مي دهد؟ به نظر من کسي که کلاه مي گذارد، بايد اول پول خرج کند و کلاه بخرد، بعد آن را سر کسي بگذارد، اما کلاه بردار ديگر نيازي به پول خرج کردن ندارد. پس کلاه برداري بهتر از کلاه گذاري است!

سر کلاس، معلم علوممان راجع به پوشش بدن انسانها و حيوانات که از پشم و مو است صحبت مي کند. مي گويد اين پشم و مو را خدا آفريده و مانند پوششي است که بدن آنها را محافظت مي کند. مثلا موي سر انسان مانند کلاهي است که خدا به انسان داده است تا از سرما محافظت شود.من ياد پدرم مي افتم که  کله اش مو ندارد. به معلمم مي گويم: يعني پدر ما که مو ندارد، خدا کلاهش را برداشته است؟ همه بچه ها مي خندند. معلم مجبورم مي کند تا اخر زنگ جلوي کلاس يک لنگه پا بايستم.

در خانه دوباره صحبت از آقا رجب است. اينکه آدم بي سوادي است؛ اما هم پول دارد،هم خانه و ماشين دارد و هم چند تا زن خوشگل دارد. پدرم با اينکه مهندس است هيچکدام از اينها را ندارد! اينها را خودش مي گويد. مي گويد کاش گاو و گوسفند داشتم که بفروشم و پولدار شوم.

 من که اصلا از گاو و گوسفند خوشم نمي ايد. چون بو مي دهند. هنوز هم نمي فهمم چطور مي توان با فروختن گاو و گوسفند، اين همه پولدار شد و زن زيبا داشت!!!

پرویز یاحقی

پرویز یاحقی با نام واقعی پرویز صدیقی پارسی (۱۳۱۵ در تهران - ۱۳ بهمن ۱۳۸۵ در تهران)، موسیقی‌دان ایرانی و نوازندهٔ ویولون بود. او در سن ۷۰ سالگی به علت ایست قلبی در خانهٔ خود در تهران درگذشت.

 

یاحقی از کودکی نزد دایی خود حسین یاحقی زندگی می‌کرد و موسیقی را نزد او آموخت. او از کودکی با هرمندان نامداری نظیر ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، و علی‌اکبر شهنازی آشنا شد و مدتی نزد ابوالحسن صبا موسیقی آموخت.او در9سالگی در رادیو نوازندگی کرد. نخستین آهنگ او برای غلامحسین بنان در برنامه گلهای رنگارنگ بود به نام اي اميد دل من كجائي که هم اکنون نوار ان موجود است.در سال 1342 دختر نوجواني را به جامعه موسيقي معرفي نمود كه مهستي نام گرفت.(وبگاه ايران ترانه)ايشان در ضمن چند سال زندگي مشترك با حميرا براي ايشان آهنگ هايي نيز ساخت.(آرشيو صوتي وبگاه راديو گلها) از او تكنوازي هاي بسياري در برنامه هاي گل ها باقي مانده كه نوار آن موجود است.(آرشيوصوتي راديو گلها)

اثری از پرویز یاحقی:

تکنوازان شماره 200

عسک 2!

 

 

 

برای دیدن بقیه عکسها از لینکهای زیر استفاده کنید:

 آلبوم 1

آلبوم 2 

 

دو قرن سکوت

احتمالا با اسم دکتر زرین کوب آشنا باشید! به هر حال اگر هم آشنا نیستید، حتما کتاب "دو قرن سکوت" رو بخونید. با یک سری عملیات ژانگولر و با کلی فیلتر شکن و ... تونستم پیداش کنم. پس اگه دانلود کردین(زود دانلود کنید که سه سوته فیلتر می شه)، حتما به بقیه هم بدین تا بلکه یه ذره بفهمیم چه بلاهایی که سر این کشورمون اومده!

ما رو از دعا بی نصیب نکنید!

نجف دریا بندری

نجف دریا بندری آدمیه که با آثار و ترجمه هاش زندگی می کنم. از "چنین کنند بزرگان" گرفته تا ترجمه "بیلی باتگیت". روا نبود اگر مطلبی در موردش ننویسم. طنزی که در آثار نجف دریا بندری هست، اگرچه ظاهر ساده ای داره، اما پر از معنیه.

متنی که در زیر می خونید، بخشی است از کتاب"چنین کنند بزرگان" با ترجمه استاد نجف دریا بندری:

 

کریستف کلمب در دوازدهم اکتبر ١۴۵٢ در خانه ی شماره ی ٢۷ واقع در خیابان پوچینیلی در بندر جنوا قدم به عالم هستی گذاشت.پدرش به شغل شانه زدن پشم اشتغال داشت و مادرش هم زن پدرش بود.

البته این ها مطالبی است که خودش گفته است،ولی محققین عقیده دارند که موضوع تولد و خانواده ی کریستف کلمب به هیچ وجه روشن نیست،چون که این شخص یکی از اشخاص مهم تاریخ است و بنابراین موضوع تولد و خانواده ی یک همچو شخص مهمی نمی تواند به این سادگی باشد؛و به احتمال قریب به یقین کریستف کلمب برای گمراه کردن تاریخ نویسان این مطالب را درباره ی خودش نوشته است.وضع تاریخ نویسان واقعا عبرت آموز است.در سابق مردم همه کوشش داشتند که آنها را گمراه کنند؛اما دنیا دار مکافات است؛و به همین جهت است که اکنون تاریخ نویسان تصمیم گرفته اند مردم را گمراه کنند.

در هر حال،کریستف کلمب از همان بچگی خیلی بلند پرواز بود و در شغل شانه زدن پشم آینده ی درخشانی نمی دید.به این جهت از همان اوان کودکی تصمیم گرفت که خانه و شغل پدری را رها کند و یک چیزی برای خودش کشف کند؛اما هر  چه فکر کرد که چیزی را کشف کند چیزی به فکرش نرسید.باید تصدیق کرد که کشف کردن چیزها کار بسیار دشواری است؛به این معنی که هر چیزی ابتدا باید به فکر انسان برسد تا آنگاه کشف شود.و از طرف دیگر چیزی که کشف نشده باشد به طریق اولی به فکر انسان هم نمی رسد.پیداست کریستف کلمب نیز مانند سایر بزرگان در شروع کار خود با وضع دشواری رو به رو بوده است.به این جهت شروع کرد به خواندن نجوم و هندسه و جغرافیا.منتها به نظر می رسد این مطالب در کله کریستف کلمب قدری با هم قاطی شدند؛چون که این شخص عقیده پیدا کرده بود که آدم می تواند از راه مغرب به مشرق برسد.

کریستف کلمب همچنین عقیده پیدا کرده بود که زمین مثل پرتغال گرد است.این عقیده بر اساس حرف های ارسطو و پلینی و روجر بیکن استوار بود؛اما خود آن حرفها بر هیچ اساسی استوار نبود.یعنی به معنی دقیق کلمه بی اساس بود.منتها این حرفها هم مثل بسیاری از حرفهای بی اساس دیگر آخر سر راست از کار در آمد.

البته اهل علم می دانستند که زمین گرد است،ولی می گفتند خوب حالا چه کار کنیم که گرد است،کاری نمی شود کرد.بعضی هم فکر می کردند که اگر زمین گرد باشد،لابد سطح اقیانوس ها هم گرد است؛بنابراین اگر آدم با کشتی خیلی از ساحل دور بشود توی سرازیری اقیانوس می افتد و دیگر نمی تواند برگردد.حتی یک بار از پائلو توسکالنی که از دانشمندان فلورانس بود پرسیدند که آیا از راه مغرب به مشرق می شود رسید؟و او در جواب گفت ((تا آدمش کی باشد.)) پائلو شب ها روی چوب خشک می خوابید و از این قبیل حرف های حکمت آمیز می زد؛به همین جهت مردم خیلی به عقایدش احترام می گذاشتند.

و اما در این ایام مردم اروپا  علاقه ی غریبی به فلفل و زرد چوبه ی هندی پیدا کرده بودند؛و هیچ کس هم دستش به فلفل و زرد چوبه نمی رسید.برای اینکه ترک های عثمانی شهر قسطنطنیه را از دست یک نفر که آن را در دست داشت در آورده و خودشان آن را در دست گرفته بودند.به این جهت فلفل و زرد چوبه در اروپا نا یاب شده بود.از طرفی چنین به نظر می رسید که در آن ایام مردم اروپا به جای سیب زمینی و کلم پخته فقط فلفل و زرد چوبه و زنجبیل و دارچین می خورده اند؛و برای طعم دادن به این غذا ها جوز هندی و خسرودار و مازم و میخک در آن ها درج می کرده اند؛و اگر کسی در خانه اش ادویه ی هندی پیدا

 نمی شد آرزو میکرد که زمین دهان باز کند و او را فرو ببرد.و این بود که می بایست هر چه زودتر فکری در این باب کرد.

اولین فکری که می شد کرد این بود که اروپائیان قسطنطنیه را از دست ترک ها در آورند و خودشان آن را در دست بگیرند.اما ترک های عثمانی بر خلاف سایر ترک ها آدم های خیلی لجبازی بودند و به هیچ وجه به هچو کاری رضایت نمی دادند.در نتیجه عرصه بر اروپائیان تنگ شد.کریستف کلمب وقتی که دید وضع از این قرار است و مردم گاهی  ناچار می شوند شب ها سر بی فلفل و زرد چوبه بر بالین بگذارند،با خودش گفت این چهار صباح عمر به این خفت و خواری نمی ارزد؛و تصمیم گرفت دل به دریا بزند و برود هندوستان و یک مشت ادویه بیاورد.

برای ای قبیل کارها،بهترین اشخاصی که آدم می توانست با آنها وارد مذاکرات شود عبارت بودند از فردیناند و ایزابلا،پادشاه و ملکه ی اسپانیا.البته خود فردیناند کمی پست فطرت بود،ولی در عوض خود ایزابلا خیلی سخاوتمند بود و اگر آدم درست رگ خوابش را گیر می آورد حاضر می شد حتی جواهراتش را هم گرو بگذارد تا کار آدم را راه بیندازد.

با همه ی اینها هفت سال طول کشید تا کریستف کلمب توانست رگ خواب ایزابلا را گیر بیاورد.البته گویا چند تا رگ دیگر هم گیر آورد،ولی هیچ کدام از آنها رگ خواب ایزابلا نبودند؛به این جهت کریسف کلمب آن ها را ول کرد.

در این مدت ایزابلا و فردیناند خیلی کار داشتند و گرفتار بودند،چون که عده ی زیادی مغربی بودند که می بایست بکشند؛و عده ی زیادی هم یهودی بود که می بایست شکنجه بدهند.به خود اسپانیائی ها زیاد توجهی نداشتند و به بیشتر آن ها اجازه میدادند که زندگی کنند.فقط آن هائی را که در مورد اداره ی امور یا عقاید مذهبی و این قبیل مسائل نظریات و سلیقه های غلط داشتند به وسیله ی آتش تطهیر می کردند.

آثار نظریات  و سلیقه های غلط در نزد کریستف کلمب هم کم و بیش دیده می شد؛چون پیش از آن که چیزی کشف کند شرط می کرد که ده درصد سود خالص باید به او برسد.به علاوه چون از هفت سال انتظار

 حوصله اش سر رفته بود،روزها جلو در صومعه ی لارابیدا می نشست و هی غر میزد که من آدم بدبختی هستم و هیچ کس مرا دوست ندارد.

اما از آن جا که خدا یار آدم های بد بخت است،بالاخره هر طور بود کار کریستف کلمب درست شد و در روز سوم ماه اوت ١۴٩٢ میلادی کریسف کلمب و هشتاد و هفت دریا نورد دیگر سوار کشتی های سانتاماریا و پنیتا و نیتا شدند و راه افتادند.در میان دریا نوردان یک نفر ایرلندی بود به نام ویل و یک نفر انگلیسی به نام آرتورلارکینز و یک پسر اسپانیائی به نا پدرو دو آچه ودو.از این جماعت هیچ کدام چیزی نشدند،غیر از پدرو دو آچه ودو که یک شب وقتی کریسف کلمب خواب بود کشتی سانتاماریا را به صخره زد و خرد و خمیر کرد و به همین جهت اسمش در تاریخ ثبت شد.

هیات اعزامی،تدارکات دقیق و مفصلی دیده بود.از جمله شخصی به نام لوئی دوترز را با خودشان داشتند که به زبان های عبری و لاتینی و یونانی و عربی و قبطی و ارمنی آشنا بود؛و قرار بود که وقتی به چین رسیدند این شخص مترجم هیات و خاقان چین باشد،چون که خاقان چین هیچ زبان خارجی نمی دانست.

در هفدهم سپتامبر،هیات اعزامی یک خر چنگ زنده از دریا گرفت.روز نوزدهم یک مرغ سقا آمد روی عرشه ی کشتی نشست.در روز بیستم چیزهای عجیب و غریبی دیدند.بالاخره روزی از روزها به جزیره ای رسیدند که خیال کردند جزیره ی گواهانی است،چون که ساکنان آن مرتب می گفتند ((گواهانی!گواهانی!))به این مناسبت کریستف کلمب اسم جزیره را گذاشت جزیره ی سان سالوادور.

بعد کریستف کلمب،چندین جای دیگر هم پیدا کرد،اما هیچ کدام از جاهای خیلی خوب را پیدا نکرد،و همه اش

اسم های غلط روی آن جا ها گذاشت.کریستف کلمب خیال می کرد به جزیره ی هند شرقی رسیده است،در حالی که به جزیره ی هند غربی رسیده بود.هر کس بخواهد از راه مغرب به مشرق برسد طبعا جهات را گم خواهد کرد و دچار یک همچو سرنوشتی خواهد شد.به همین جهت کریستف کلمب وقتی داشت می مرد حواسش خیلی پرت شده بود و نمی دانست کجا را کشف کرده است و کجا را کشف نکرده است.بعد هم که به کلی مرد طبعا حواسش پرت پرت شد،به طوری که هیچ چیزی را تشخیص نمی داد.

رفتاری که با کریستف کلمب انجام شد خیلی شرم آور بود،اما در عوض بعد از مدتی مردم او را فراموش کردند.

کریستف کلمب آدم خیلی حسابی بود؛و این حقیقت از آن جا معلوم می شود که تا وقتی زنده بود همه از او بیزار بودند و آزارش می دادند.بد تر از همه،خیالاتی هم بود؛مثلا وقتی که از سفر آمریکا برگشت،نشست برای ایزابلا تعریف کرد که چه مرغ ها و چه درخت های قشنگی در هندوستان دیده است.ولی ایزابلا وسط حرفش پرید و پرسید ((پس طلا چه شد؟))در جواب این سوال گویا کریستف کلمب شانه های خود را بالا انداخته اظهار داشت که بعدا در این باب مذاکره خواهد کرد.

کریستف کلمب در سفر چهارمش به کنار سواحل آمریکای مرکزی مدت درازی کشتی رانی کرد،به امید آنکه مصب رود سند را کشف کند.ولی معلوم نیست به چه علت رود سند در آمریکای مرکزی جاری نیست؛و در نتیجه احتمال پیدا شدن مصبش هم در آن جا موجود نیست.بنابراین به ضرس قاطع می توان گفت که جست و جوی کریستف کلمب برای کشف مصب رود سند در سواحل آمریکای مرکزی از عدم موفقیت خاصی برخوردار بوده است.

وقتی کریستف کلمب به نزدیکی سواحل هوندوراس رسید سرنوشت در خانه ی او را کوبید،منتها کریستف کلمب در را باز نکرد.قضیه از این قرار بود که در آن جا یک قایق با چند سرخ پوست به طرف کشتی آن ها آمد.کریستف کلمب به جای آن که کشتی آن ها را دنبال کند دستور داد کشتی از آن جا دور شود.اگر قایق را دنبال کرده بود سرزمین بوکان و مکزیک را کشف می کرد و مسلما هنگام بازگشت در باب سوالی که ایزابلا راجع به طلا از او کرده بود می توانست مذاکره کند،اما سرنوشت غیر از این می خواست و کریستف کلمب از آن سفر هم دست خالی بر گشت.کاشفان آینده باید از این داستان پند بگیرند و بعد از این هر وقت دیدند که یک قایق با سر نشینان سرخ پوست دارد به طرف آن ها می آید فورا دستور دهند کشتی قایق را تعقیب کند.

در جزایری که کریسف کلمب پیاده شد،وحشیان همه گردنبند و النگوی طلا داشتند.کریستف کلمب از آنها پرسید که این طلا ها را از کجا آورده اند.آن ها به طرف جنوب اشاره کردند.ولی گویا کریستف کلمب متوجه نشد.

کریستف کلمب در بازگشت با خودش مقداری سوغات برای ایزابلا آورد،از قبیل بطاطس هندی و قلقاس و شیبار و کندر رومی و فلفل شیرین و صبر زرد و کدوی سفید.

چنان که ملاحظه می کنید از طلا خبری نبود.در آن زمان اروپائیان النگو و گوشواره ی شیشه ای و اجناس بنجل به سرزمین جدید می بردند و در مقابل از سرخ پوستان طلا و پوست و این قبیل چیزها می گرفتند.به این جهت اروپائیان خود را با هوش و سرخ پوستان را بی هوش می دانستند.حالا سال هاست که جریان به کلی عوض شده است و سیاحان اروپائی در آمریکا از سرخ پوستان هر سال مقدار زیادی گردن بند و النگو و گوشواره ی مسی و حلبی می گیرند و در مقابل پول می دهند؛منتها چون که سرخ پوستان مردم با ادبی هستند تا به حال مدعی نشده اند که این امر دلیل بر هوش آن ها و بی هوشی اروپائیان است.

باری همین که هیات اعزامی کریستف کلمب به اروپا بازگشت بیماری سفلیس در اروپا شایع شد.ما نمی دانیم ارتباط این قضیه با کشف قاره ی جدید چیست،فقط برای ثبت در تاریخ مطلب را در اینجا ذکر می کنیم.

در سال ١۵١٩ ماژلان ثابت کرد که کریستف کلمب در مورد شکل زمین حق داشته است و مردم بالا خره فهمیئند که حرف های بی اساس ارسطو و رجر بیکن و کوپر نیک و کپلر و گالیله صحیح است و زمین به طرز ابلهانه ای گرد است؛در صورتی که خیلی معقول تر بود مسطح باشد.

اما کریستف کلمب بالاخره نفهمید که قاره ی جدیدی کشف شده است.بعدها یک شخص فلورانسی به نام امریکو وسپوچی که به سرزمین جدید سفر کرده بود کتابی نوشت و سفرش را شرح داد؛و کتابش به آلمانی ترجمه شد و جزو کتاب های پر فروش شد.معلوم نیست مردم به چه علت خیال می کردند که وسپوچی آدم خیلی مهمی است،در صورتی که یقین دارم که خودش هم همچو قصدی نداشت.در هر حال،والدزه مولر که از وسپوچی هم بی اهمیت تر بود کتاب را خواند و اسم سرزمین جدید را گذاشت آمریکا.همه ی کسانی که سرگذشت کریستف کلمب را خوانده اند عقیده دارند که مولر بی خود خودش را قاطی قضیه کرده و اسم امریکو را به نا حق روی سرزمین جدید گذاشته و حق این بود که اسم این سرزمین را بگذارند کلمبیا.ولی خوب،حالا کاری است شده،کدام کار دنیا حساب دارد که حالا این یکی داشته باشد؟تازه چه فرقی می کرد؟منتهای فرقش این بود که حالا بجای بمب افکن ها آمریکائی صحبت از بمب افکن های کلمبیائی می کردیم.که گمان نمی کنم به حال استخوان های پوسیده ی کریستف کلمب فایده ی خاصی می داشت.

 

 

 

عسک!

اخیرا یه دوربین عکاسی دیجیتال(دیجیتالم کجا بود!) خریدم که همینجوری واسه خودم عکاسی کنم. خیلی وقت بود که می خواستم بخرم، خب مایه نداشتم. با کلی جون کندن بالاخره یه دوربینی خریدیم که هم به درد دنیا بخوره هم به درد آخرت.

عکسایی که می بینید با همین دوربین گرفتم. می دونم زاغارت گرفتم، ولی کم کم یاد می گیرم. یکیشون مربوط به آلودگی هواست که کاملا از عکس مشخصه. تعجبم از اینه که ما چجوری زنده ایم؟ فقط داریم دود می دیم به ریه هامون. خوش به حال شهرستانیا که حداقل هوای تمیز دارن. آقا جان من، پا نشو بیا تهران. بخدا همش اعصاب خوردیه. ببین من کی گفتم.

Tehran Beuties!!

 

 

 

عماد خراسانی

با شعر رابطه چندان خوبی ندارم، بر عکس موسیقی. اما با گوش دادن به موسیقی حافظه شعری من هم تقویت شده. امروز یادی بکنیم از عماد خراسانی:

عمادالدين حسنی برقعی ، معروف به عماد خراسانی شاعر مشهور خراسان در سال  ۱۳۰۰ و در مشهد به دنيا آمد و از دوازده سالگی سرودن شعر را آغاز کرد, در جوانی "شاهين" تخلص می کرد. سپس تخلص " عماد" را برگزيد. او زندگی سراسر عاشقانه ای داشت و همين عشق و شوريدگی غزلهای او را بر سر زبانها انداخت. عماد يک بار در زندگیاش ازدواج کرد اما همسرش هشت ماه بعد درگذشت. او از سال ۱۳۳۱ در تهران ساکن شد و تا آخر عمرش تنها زندگی کرد. «مهدی اخوان ثالث» که يکی از دوستان صميمی عماد بود در مقدمهيی بر کتاب «ورقی چند از ديوان عماد» شرح حال و زندگی کاملی از عماد را نوشته است که اين کتاب تاکنون بارها با همان مقدمه تجديد چاپ شده است.
پرويز خائفی يکی از غزلسرايان معاصر، عماد خراسانی را يکی از معتبرترين چهرههای غزل معاصر دانسته و گفت: در دوره ای که غزل در ادبيات ما شرايط خاصی داشت و به سکون و سرگردانی رسيده بود، «محمد حسين شهريار» ، «حسن رهی معيری» و «عماد خراسانی» هر کدام با زبان و بيان خاص خودشان در پی غزل اصيل و سنتی رفتند. در ضمن اينکه عماد با حفظ ساختار و استحکام شعر کهن، حالاتی را ارايه میدهد که قابل توجه است و درد جامعه امروز را میشناسد.
خائفی درباره زندگی و شعر عماد گفت: نکته مهم در غزل عماد، تجلی دردها، ناراحتیها و سرخوردگیهايی است که او در زندگیاش با آنها روبرو بوده است. او اصالت غزل را حفظ میکرد و هيچ وقت از روی تفنن غزل نگفته است ، بلکه مفهوم غزل يعنی عشق و دوست داشتن را شناخته وبه کار میبرد. خائفی کار عماد را بالاتر از شهريار دانست و گفت: شهريار تراش خاص زبان فارسی را گاهی اوقات رعايت نمیکرد، ولی زبان عماد شفاف و تراش داده شده است.
حسين منزوی نيز غزل عماد را غزلی بينابين دانسته و گفت: غزل عماد ضمن اينکه به ارزشهای کلاسيک پايبند است، از برخی فضاها و اصولهای تازه هم خالی نيست. غزل عماد عاشقانه است و کمتر از مضامين فلسفی و اجتماعی استفاده کرده است. منزوی گفت: غزل عماد، غزل و تغزل و حديث نفس است. البته طبيعی است که در سن و سال پيری مانند همه به شکايت از دنيا و مسائل آن بپردازد، اما غزل او مانند غزل سايه و يا نيستانی نيست که علاوه بر طرح مضامين شخصی و عاطفی، به مشکلات اجتماعی و مسائل زمانه نيز بپردازد.
عماد خراسانی شاعر معاصر ايرانی صبح سه شنبه 28بهمن پس از يک دوره بيماری در 82 سالگی در تهران درگذشت.

نمونه ای از شعر عماد خراسانی:

دوستت دارم  و دانم که تويی دشمن جانم

                                             از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

غمم اين است که چون ماه تو انگشت نمايی

                                         ورنه غم نيست که درعشق تورسوای جهانم

ساز بشکسته ام و طاير پر بسته نگارا

                                           عجبی نيست که اينگونه غم افزاست فغانم

آن لييم است که چيزی دهد و باز ستاند

                                              جان اگر نيز ستانی ز تو من دل نستانم

مرغکان چمنی راست بهاری و خزانی

                                              من که در دام اسيرم چه بهارم چه خزانم

ترسم اندر بر اغيار برم نام عزيزت

                                        چه کنم ؟ بی تو چه سازم؟ شده ای ورد زبانم

اندر فواید حکومت عادل

خیلی وقته که می خوام راجع به گند کاریهای آقایان یه چیزی بنویسم اصلا دست و دلم نمی ره. کدومشو بگی که حق مطلبو گفته باشی آخه!!

 

یکی از این مسائل که منو آزار می ده، حضور بی پروا و بی شرمانه ی برادران و خواهران محترم افغانی! در کشور ماست. هر روز تعدادشون بیشتر می شه و این مسئله رابطه مستقیمی با افزایش روی این برادران و خواهران داره!

تو اتوبوس همه افغانیا نشستن، همه ایرانیا وایسادن!

تو صف نون، آخر از همه می یان، اول از همه می رن!(عذر نونواها موجه دیگه، معلومه مال کجان)!!

بدون رعایت ادب و نزاکت و شخصیت و نوبت و ...، سوار اتوبوس می شن و درچشم به هم زدنی رنگ لباست به رنگ خاکی در می یاد.(می شه ازش در رنگرزی استفاده کرد!) تازه جالب اینه که جدیدا اگه در قسمت آقایان جا نباشه، خودکار وارد قسمت بانوان محترمه می شن. بانوان هم هیچی نمی گن. اما اگه یه مرد ایرانی سر دماغش از میله جدا کننده خانوما و آقایون رد بشه، خشتکش رو سرش پاپیونه!(خداییش حقمونه این بلاها سرمون بیاد. از ماست که بر ماست)

بدون پاسپورت و ویزا و کوفت و زهر مار راحت میان و می رن! حالا تو برو  Application form پر کن واسه دکترا! اگه بهت ویزا دادن. جونتو می گیرن تا بزارن بری تو کشورشون.

و هزار و یک مسئله دیگه!

مسئول جمع کردن این شهروندان کشور دوست و برادر، افغانستان کیه؟

سعدیا!

همینجوری هوس سعدی کردم. به نظر من شهر سعدی خیلی صاف و زلال و بر عکس شعر حافظ لفافه نداره. حالا اگه یکی حافظ بیشتر دوست داره نیاد فحش و بکشه به ما. اینم یه نمونه شعر سعدی که من خیلی دوست دارم. آهنگشم گلپا خونده با ویولون پرویز یاحقی. یعنی هیچ راه نداره بشه از کنارش گذشت!

این باد بهار بوستانست                               یا بوی وصال دوستانست

دل می​برد این خط نگارین                             گویی خط روی دلستانست

ای مرغ به دام دل گرفتار                              بازآی که وقت آشیانست

شب​ها من و شمع می​گدازیم                      اینست که سوز من نهانست

گوشم همه روز از انتظارت                           بر راه و نظر بر آستانست

ور بانگ موذنی می​آید                                 گویم که درای کاروانست

با آن همه دشمنی که کردی                        بازآی که دوستی همانست

با قوت بازوان عشقت                                 سرپنجه صبر ناتوانست

بیزاری دوستان دمساز                              تفریق میان جسم و جانست

نالیدن دردناک سعدی                               بر دعوی دوستی بیانست

آتش بنی قلم درانداخت                             وین حبر که می​رود دخانست

وب سایت

سلام بر همگی

بالاخره وبسایت شرکت ما هم راه اندازی شد. سر بزنید خوشحال میشیم:

 www.parsroyalco.com

www.parsroyalco.ir

دست حاج مسعود ل.کسائی هم درد نکنه که همت کرد!

یا حق

بازي كامپيوتري

دیشب يه برنامه  از شبکه اول سیما پخش می شد راجع به بازی های کامپیوتری غیر اخلاقی!!! امیدوارم این برنامه رو ندیده باشید، چون من يكي كه خيلي اعصابم به هم ريخت. دو تا احمق (يكيشون امير حسين مدرس بود) نشسته بودن زر مفت مي زدن راجع به اينكه يك سري بازي هاي كامپيوتري غير اخلاقي و ضد اسلام و ... است. بعد جالب اين بود كه يه گزارشگر احمق تر از اونا رفته بود سطح شهر كه ببينه مغازه دارا مي فروشن اين بازيا رو يا نه. خب تابلو بود كه اونا مي فروشن! وقتي بازي مثل GTA3 یا SIMS انقد معروفه، خب ملتم مي خرن ديگه.  بعد گزاشگر مي گفت شماها نبايد بفروشيد، چون وزارت ارشاد ممنوع كرده اينارو. پيش خودم گفتم(جاي ديگه اي ميشه گفت؟):مي دوني چيه، فردا مي يان در خونه هامون مي گن همه بايد تو اتاق خواباشون هم يه دوربين نصب كنن كه هركاري كردن سريع وزارت اطلاعات بياد خفتشون كنه. خدا نكنه كه يكم شنگول باشي و خانوم بچه ها هم باشن و .... .

جماعتي كه نظررا حرام مي دارند                            نظر حرام بكردند و خون خلق حلال

(بازم خدا پدر سعدي رو بيامرزه كه مي دونست ۷۰۰ سال بعد ما گير كيا ميفتيم)

تن آدمی شریف است...

 

امروز، هنگام آمدن به خانه، با ماشین شخصی آمدم و جالب اینکه راننده آن زن بود. همینطور که در صندلی عقب، کنار دو آقای دیگر، جا خوش کرده بودم، به این فکر می کردم که واقعا باید به دل و جرات این زن آفرین گفت. شخصیت اینگونه انسانها، مرا تحت تاثیر قرارمی دهد. اکثرهمسن و سالهای این خانم، در آن موقع شب، اگر کار خلافی نمی کردند!، کار چندان به درد بخوری هم انجام نمی دادند. مثل پرسه زدن در پاساهای بزرگ تهران که دست بر قضا یکی از آنها، به خانه ما نزدیک است. به هر حال برای در آوردن نان، هزار راه وجود دارد، یکی از آنها، راننده تاکسی شدن!

میان ماه من تا ماه گردون!!!

اگر تا به حال خاطرات اسدالله علم را نخوانده اید، پیشنهاد می کنم حتما این کتاب ۶ جلدی را بخوانید.

 

البته احتمالا فشار خونتان شدیدا بالا می رود وقتی که می خوانید فلان سفیر امریکا یا انگلستان ساعتها منتظر می ماند تا وزیر دربار شاه را ببیند و صحبت کند(توجه کنید که وزیر دربار شاه را و نه خود شخص شاه را!!). جاییکه سفرای کشور های عربی اصلا محلی از اعراب ندارند. اما حالا این ما هستیم که باید دنبال این کشورهای دوست و برادر! بدویم و تلاش کنیم برای حفاظت از نام خلیج فارس!

 

 

فروردین و زرتشت

از انجا که بنابر روایتی، تولد زرتشت در ۶ فروردین بوده است، بی مناسبت نیست که با فرا رسیدن بهار، بیشتر در مورد این پیامبر ایرانی و دینش بدانیم.

زَرتُشت، زردشت، زردهُشت یا زراتُشت(در اوستا زَرَثوشْتَرَ به تعبیری به معنی «دارنده روشنایی زرین‌رنگ» و به تعبیری دیگر «دارنده شتر زردفام» و سرانجام به معنای «ستاره زرین») نام پیامبر ایرانی و بنیادگذار دین زرتشتی یا مَزدَیَسنا و سراینده گاهان (کهنترین بخش اوستا) است. در متون باستانی یونانی، معنای زرتشت برابر با ستاره‌شناس دانسته شده‌است. معروف است که زایش زرتشت در روز ششم فروردین بوده‌است اما در متون پهلوی مانند گزیده های زادسپرم، فصل 25، زایش زرتشت در آخرین روز اسفند و هنگام نوروز بوده است. در باره تاریخ زایش او دیدگاه‌های فراوانی وجود دارد. برآوردها از ششصد تا نهصد سال پیش از میلاد تفاوت دارند. تولد زرتشت را در شمال غربی ایران در نزدیکی دریاچه چیچست (ارومیه) و برخی در شرق ایران دانسته‌اند که احتمال این که از شمالغرب ایران يعني آذربايجان بوده باشد بیشتر است . پس از اعلام پیامبری در سن ۳۰ سالگی، زندگی بر زرتشت در منطقه مذکور ایران سخت شد و او ناچار به کوچ به شمال شرقی ایران آن روزگار یعنی منطقه بلخ شد. در آنجا زرتشت از پشتیبانی گشتاسب‌شاه برخوردار شد و توانست دین خود را گسترش دهد. زرتشت در سن ۷۷ سالگی در روز خور یا یازدهم اردیبهشت ماه (به نقل از متن پهلوی زادسپرم) در نیایشگاه بلخ بدست یک تورانی به نام توربراتور کشته شد.

با توجه به اوستا در می یابیم که ایرانیان از زمانهای دور تقویمی بر اساس خورشید داشته اند. همانطور که در هپتان یشت می خوانیم:فرا رسیدن فصل در زمان مناسب سال خورشیدی.همانطور که می دانید ایرانیان سال را از بهار آغاز می‌کردند چون بهار در این تقویم به چم (معنا) آغاز دوباره زندگی میباشد. ایرانیان سال را به شش بخش مساوی تقسیم می کردند و پنج روز نخست آن را جشن می گرفتند که به آن گاهنبار می گویند. اما پس از آن نوعی تقویم دیگر به وجود آمد که کاملترین تقویم به وجود آمده به دست انسان است.در این تقویم ماههای سال همواره ۳۰ روز دارند و هر روز نام بخصوصی دارد.هر روز از ماه که با اسم آن ماه مطابقت داشته باشد جشن عمومی است. در این روزنگار یا تقویم زردشتی هفته وجود ندارد. اکنون به نام های روز ها نگاهی می اندازیم: (جالب است بدانیم که روز یکم، روز اهورامزدا است و شش روز پس از آن، از نامهای امشاسپنتان استفاده شده است) 1.اهورامزدا یا اورمزد-دارنده دانش و خرد جاویدان 2.وهمن یا بهمن-پندار و خرد نیک 3.اردیبهشت-طبیعت 4.شهریور-قانون های نیکو 5.سپندارمذ یا اسفند-نیکوکاری(روز مادر و زن) 6.خرداد-کمال 7.امرداد-جاودانگی 8.دی به آذر-آفرینش 9.آذر-آتش 10.آبان-آب 11.خور یا خورشید 12.مه یا ماه 13.تیر-ستاره 14.گوش-زندگی 15.دی به مهر-آفرینش 16.مهر-دوستی وعشق(روز عشق) 17.سروش-فرمانبرداری 18.رشن-عدالت 19.فروردین-پیشرفت 20.ورهام- پیروزی 21.رام-خوشی 22.باد 23.دی به دین-آفرینش 24.دین-هوشیاری 25.اِرد-شادی 26.اشتاد-حقیقت 27.آسمان 28.زمیاد-زمین 29.مانتره سپند-خلوص 30.انارام-نور جاوید اما تا اینجا تنها 360 روز نام برده شده در پایان این روز ها پنج روز اضافه میشده، که روزهای پنته یا پنجه نام دارند. روزهای پنجه:

  Ahunavad    2- Oushtavad   3- Spentahmad  4- Vohu Khashatr      5- Vahista Isht

و هر چهار سال یک بار یک روز به نام اورداد به پنجه اضافه میشد، که همان سال کبیسه هست. همانطور که گفته شد هر گاه نام روز با نام ماه یکسان میشد جشنی برپا میشد که موسوم به یک موصوع خاصی بود. برای مثال روز 16 ماه مهر روز عشق نام داشت و جشنی برپا میشد. در تقویم زرتشتی روزهای اورمزد (روزاول ماه),روز دی به آذر که روز هشتم ماه است, روز دی به مهر(روز پانزدهم ماه)و روز دی به دین(روز بیست و سوم ماه) روز های تعطیل و استراحت است که آدینه روز نامیده می شود. این روزنگار از دقیق ترین روزنگاران بشر دارای کمترین خطا است و شایان به ذکر است که در تقویم قمری که هر سال چند روز جابجا مشود!!!! و اصلاً روزنگار دقیقی نیست. و تقویم میلادی که می توان گفت پرکاربرد ترین تقویم جهان است، بر اساس نظریه انفجار بزرگ هر 2500 سال یک روز از آن کم می‌کنند که این کار یک بار در سال 1582 اتفاق افتاد. اما روزنگار ایرانی که بر اساس دقیق ترین محاسبات ریاضی ساخته شده است هر ده میلیون سال یک بار به آن یک روز اضافه می شود.

 

عید آمد و  .....

 

ساقی بده آن شراب گلرنگ                              مطرب بزن آن نوای بر چنگ

کز زهد ندیده ام فتوحی                                   تا کی زنم آبگینه بر سنگ

با عرض تبریک سال نو، امیدوارم سال خوبی برای همه ایرانیان باشد، سال نوآوری و شکوفایی!!

چند وقت پیش به یک آگهی بر خوردم که اینه:

برای شرکت در مسابقه داستان نویسی تا آخر فروردین وقت دارید. به این آدرس سر بزنید و جرئیات را مطالعه کنید:

www.iran-tcac.com

یا حق!

چشمهایش!!

 

 

پدر یکی از دوستانم برای چندمین بار تحت عمل جراحی قرار گرفته است. از دوره جنگ، ترکشهایی در سرش به یادگار باقی مانده است. اما این دفعه پس از عمل جراحی فلج شده است. نکته جالب توجه اینکه مسئولین هیچ دستگاه و سازمانی نه هزینه عمل را متقبل شده است و نه حتی عیادت خشک و خالی کرده است. چرا؟

به این دلیل که پدر دوست من، در بریز و بپاشهای حکومت شرکت نکرده است. نخواسته است که خود را آلوده کند. به همین سادگی! آیا واقعا با این افراد باید اینگونه رفتار شود؟

اینها را در جواب دوست عزیزم    www.daeighooli.blogfa.com  نوشته ام. خوش به حال آنانكه رفتند و اين روزها را نديدند. وگرنه شايد آنها هم به همين مصيبت دچار مي شدند. شايد هم نه، آنها هم الان جای همان مسئولی بودند که بی مسئولیت است!

زین دایره مینا خونین جگرم می ده                    تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

یار مهربان

از آنجا که مردم ایران بسیار کتابخوان هستند!!، در این پست سایتی مخصوص دانلود کتاب قرار داده ام تا شاید حد اقل رایگان دانلود کردن کتاب، مردم را به خواندن كتاب سوق دهد.

www.zoon.ir