به این میگن سرما

همشهری دوشنبه 23 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 15:47

آقا اسماعیل یک پیشنهاد : توی وبلاگت یک مسابقه شعر بگذار( در یک مورد خاص و هر چند وقت یکبار موضوع را عوض کن ) و سپس شعرها را در یک جای بی طرف داوری کن و بهترین شعر ماه و یا هفته و یا سال را انتخاب کنید .

دوست حافظ و سعدی یکشنبه 15 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 08:39

چون گرون شد دوغ و کشک از پی اش خشکیده مشک
هفت کوه هم ناگرون قوت کبکان ؟ برگ و دون !
برگ و دون هم کم شده نسل کبک هم گم شده
یاد ایام حصارو می کنم در غریبی روز شمارو می کنم
بچه بودیم و بپا کفشی نبود کفش پیشکش بادشلواری نبود
یاد شبهای گماری می کنم از نبود مسکه یادی می کنم
گرم چر گله , مرا آرد بیاد چون روم در زیر آفتابی زیاد
میش گوزل توی تلگرد آمده جاویه از آب خالی آمده
الغرض سعدی به حافظ زد پیام با تمام شاعری دیگر نیام
این دو شاعر آبرویم برده اند بس که شعر ناصوابی گفته اند
حافظش دادی پیام : ای سعدیا تو صبوری کن این چه حرفیه آ
این جوونا حال چیزی گفته اند حرف دل را با کلامی سفته اند

سرخوش یکشنبه 15 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 06:55

کی شود کوشترک مشهورتر ز قیچ مسکه مستی اورد اسپار هیچ
چون جوان بودم کوته فکر و خام کله پوک اشفته و رنحیده کام
میزدم تیپا بر ان پوسیده مشک میکشیدم یقه از کشکول کشک
هرگه امد ان سپار بر سفرمان برگرفتی شعف را از چهرمان
ناسزا بر مشک چرکو حرف حال اختتام مشک اسپار بودی جشن سال
یاد دارم چه نبردی داشتیم ما و مشک هم جنگ سردی داشتیم

گفتمش روزی که ای مشک ختن خانه یا جای تو باشد یا که من
مشک گفتا یا عزیز پایم کجاست عزم رفتن بهر من ایا رواست
تو برو که رفتنت اسان تر است خارجه رو خارجه بهتر تر است
مشک ما و عشق ما با این حصار عاقبت ما برگزیدیم سوره انا الفرار

چون بگشتیم زان زمین ما دور دور اشک از چشمان ربودی سیل نور
کی تو دانی بازی این روزگار روزگاری بس عجیب و باردار
چون که سالی دور گشتم من ز مشک چون ودا کردم من با کشکول کشک
ناله کردم من بسی از درد خویش هر شبی خفتم بدیدم خواب میش
بازها پرسیده ام هان ای دلا عشق مشکت بیش یا کربلا

مادرم برخیز و باز کشکت بساب تو رها کن لنگ مرغ و ان کباب
من بخوردم مک دونالد و اون نگت من ندیدم بهتر از کشک خودت
سالهاست در عشق کشک هی میزنم از پی ان میش و مشک نی میزنم
میکنم هر شب دعا و راز و ناز ای خدا بازم بگردان مشک ناز
کی شود کوشترک مشهور تر ز قیچ مشک ده ما را خدا نه پیچ و پیچ

دوست حافظ و سعدی شنبه 14 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 11:40

به به ! چه طبع شعری مدهوش کرده سعدی
شیخ اجل نداشت وقت جورش کشید سرمست
شعری بگفته زیبا مدهوش کرده ما را
میش و بزی و بارون نارید و جو شد گرون
تک لول ایژ و گدار چاه قند شد پر زخار
بارون شده قهر و دوغ گرون شده کشک و ....
ادامه در اسلاید بعد

ناصر سعدی دوست پنج‌شنبه 5 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 18:16

بری، ذاتش از تهمت ضد و جنس غنی، ملکش از طاعت جن و انس
پرستار امرش همه چیز و کس بنی آدم و مرغ و مور و مگس
چنان پهن‌خوان کرم گسترد که سیمرغ در قاف قسمت خورد
مر او را رسد کبریا و منی که ملکش قدیم است و ذاتش غنی
یکی را به سر برنهد تاج بخت یکی را به خاک اندر آرد ز تخت
کلاه سعادت یکی بر سرش گلیم شقاوت یکی در برش
گلستان کند آتشی بر خلیل گروهی بر آتش برد ز آب نیل
گر آن است، منشور احسان اوست وراین است، توقیع فرمان اوست
پس پرده بیند عملهای بد همو پرده پوشد به آلای خود
بتهدید اگر برکشد تیغ حکم بمانند کروبیان صم و بکم
وگر در دهد یک صلای کرم عزازیل گوید نصیبی برم
به درگاه لطف و بزرگیش بر بزرگان نهاده بزرگی ز سر
فروماندگان را به رحمت قریب تضرع کنان را به دعوت مجیب
بر احوال نابوده، علمش بصیر بر اسرار ناگفته، لطفش خبیر
به قدرت، نگهدار بالا و شیب خداوند دیوان روز حسیب
سعدی

سرخوش پنج‌شنبه 5 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 02:11

میشمان شل است مادرم دلخون مشکمان خشک و سفرمان کم نون
مشک خشک ما تر نشد امسال جو گران گشته است بیده هم همچون
کی بسر اید سال خشکسالی کی خوریم مسکه با هزار افسون
ناشکیبایی گفته اند کفر است کافرت گشتم با دلی مظنون
مدرک و پولی در بساطم نیست مدرک لیسانس کی بود ارزون
میزند دل نق عاشقی چی شد عاشقی های لیلی و مجنون
لیلی ما رفت از پی فیس بوک سر خوش و مستیم با خیال اون
هر شبانگاهی ذکر او گوئیم مامرید حق بی دود و افیون
گر مرا ربیست انچنان که هست میدهد رونق خود بدین گردون
مشکل این خاک حل شود اما در پی گله است گرگ تیز دندون
فهم این ملت میشود کار ساز مزد این گرگک فک بی دندون
بی می و مسکه عمر ما سر شد عاشقی ها مان درد بی درمون
میش شل ما عاشق هفت کوه از خدا خواهیم پا یه ای بارون
درد این غربت یاد ان خانه میشود هرگز از دلم بیرون

سعدی دوست چهارشنبه 4 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 20:13

به نام خدایی که جان آفرید سخن گفتن اندر زبان آفرید
خداوند بخشنده‌ی دستگیر کریم خطا بخش پوزش پذیر

عزیزی که هر کز درش سر بتافت به هر در که شد هیچ عزت نیافت
سر پادشاهان گردن فراز به درگاه او بر زمین نیاز

نه گردن کشان را بگیرد بفور نه عذرآوران را براند بجور
وگر خشم گیرد به کردار زشت چو بازآمدی ماجرا در نوشت

دو کونش یکی قطره در بحر علم گنه بیند و پرده پوشد بحلم
اگر با پدر جنگ جوید کسی پدر بی گمان خشم گیرد بسی

وگر خویش راضی نباشد ز خویش چو بیگانگانش براند ز پیش
وگر بنده چابک نیاید به کار عزیزش ندارد خداوندگار

وگر بر رفیقان نباشی شفیق بفرسنگ بگریزد از تو رفیق
وگر ترک خدمت کند لشکری شود شاه لشکرکش از وی بری

ولیکن خداوند بالا و پست به عصیان در زرق بر کس نبست
ادیم زمین، سفره‌ی عام اوست چه دشمن بر این خوان یغما، چه دوست

وگر بر جفا پیشه بشتافتی که از دست قهرش امان یافتی؟

حافظ دوست سه‌شنبه 3 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 20:45

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن‌آباد و گلگشت مصلا را
فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را
ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را
من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را
اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را
نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را