کودکان در حسرت حقوق خود در روز جهانی کودک

  

 «احتیاط، شادی و زندگی» شعر امسال روز جهانی کودک 

نمو جسمانی کودک با فراهم ساختن وسایل مادی امکان پذیر است تا از این طریق نیازهای بدنی او اشباع شود. این رشد و نمو با تغذیه، بهداشت کافی، آب و هوا، مسکن، خواب، بازی و امثال آن، به دست می آید.  حرکت و جنبش، اساس هر عمل غریزی و پایه وظایف حیاتی است که زندگی شاداب و سلامت در گرو آن است. وهمچنین انتخاب نام زیبا، نخستین احسان و نیکی پدر به کودک انتخاب نام زیبا و خوشایند برای اوست و این از حقوق لازم کودکان می باشد. 

لزوم توجه به کودک و دوران کودکی سفارش فراوان شده است. تا جایی که حضرت محمد (ص) سجده های خود را طولانی می کرد تا کودکان از پشت او به زیر بیایند. چرا که کودک دارای روح لطیف٬ظریف و حساس می باشد که هر گونه برخوردهای خشن و زننده روح لطیف و همچون لوح سفید وی را از بین می برد و کودکی که آینده ساز جامعه خود می باشد را دچار چالشها و ناهنجاریها می کند.و در این میان عوامل محیطی نیز تاثیر بسیار عمده ای بر روح و روان و سلامتی جسمی کودک دارد. یکی از این عوامل٬ آلودگیهای زیست محیطی می باشند که متاسفانه در چند سال اخیر گریبانگیر کودکان شهرستان شهربابک شده است. هرچند که بزرگترها نیز از اثرات مضر این آلودگی در امان نیستند. 

 کارخانه ذوب مس خاتون آباد که معلوم نیست با کدامین کارخانه در جهان مسابقه تولید آلاینده های صنعتی سمی گذاشته جان هزاران کودک و خردسال را در این منطقه به خطر گذاشته و روز به روز و بدون توجه به اعتراضات عمومی همچنان به دود کردن  و آلوده کردن محیط زیست ادامه می دهد. جای بسی تعجب است که چرا تا کنون مسئولین عزیز و زحمتکش استان و شهرستان هیچ اقدام مثبتی در جهت جلوگیری و یا رفع این معضل خانمان سوز ننموده اند. شاید که فرزندان آنها همانطور که بجای آب شرب لوله کشی ٬آب معدنی مصرف می کنند به جای هوای موجود در فضا هم از هوای معدنی و یا کپسول اکسیژن استفاده می کنند.(به حق چیزای نشنیده). اما در هر صورت این ما بزرگتر ها و مسوولان و تصمیم گیرندگان استانی و شهرستانی هستیم که در آینده مورد لعن و نفرین ابدی نسلی هستیم که امروز در حق آنها ظلم می کنیم و آنها را از طبیعی ترین حقشان که همان تنفس هوای سالم می باشد محروم می کنیم آنهم تنها بدلیل به جیب زدن ثروتهای کلان مادی که معلوم نیست این چند صباحی را که زنده هستیم آیا فرصت خواهیم کرد که از آنها استفاده کنیم یا خیر؟ ما که تا دیروز از همین مردم عادی بودیم و به صاحبان قدرتها می توپیدیم که در فلان قضیه اشتباه می کنید و این به نفع مردم نیست چرا حالا که صندلی قدرت آنان را گرفته ایم زبان در کشیده و خاموش شده ایم درحالی که می دانیم این صندلی به هیچ کس وفا نمی کند و همین امروز فرداست که به دیگری سپرده شود. کاش می شد برای کودکانمان دل سوزاند. ما رفاه و آسایش و آرامش کودکان سایر نقاط جهان را نمی خواهیم. شما را به خدا قسم بگذارید حداقل اکسیژن تنفس کنیم تا زنده بمانیم. 

به امید روزی که کودکانمان به این کوچکترین حق خود برسند٬ مابقی حقوقشان پیشکش.البته هرچند که از این امید آرزوها بارها و بارها در دل داشته و به زبان آورده ایم اما هیچ کدام برآورده نشده.