از چاه تا چاه!!!!!

اینجا چاه میرزا علی است. چاهی در دل شوره زار و در شعاع حدودا ۱۰ کیلومتری روستای حصاروئیه. تابستان ها این چاه منبع تامین کننده آب مورد نیاز دامهاست. چاهی که مدت زمانی قبل تا عمق دو متری از سطح زمین آب آن براحتی قابل دسترس بوده و اکنون این عمق به ۱۲ متر افزایش یافته و آنهم اندک اندک می توان از آن آب کشید. این اتفاق تنها برای این چاه نیافتاده است، بلکه تمام چاههای منطقه شهربابک با چنین بحرانی روبرو شده اند. و البته این تنها یکی از دغدغه های دامداران و کشاورزان منطقه است. خشکسالی بی سابقه ای که امسال اتفاق افتاد نیز به یکی دیگر از مشکلات اساسی دامداران تبدیل شد. زمستان سخت و طاقت فرسای سال قبل که تنها سرمای زمخت آن مردم را آزار داد و دود های شفا بخش کارخانه ذوب مس خاتون آباد که یک گوسفند زنده را به دو تا مرده (به اضافه بره داخل شکمش) تبدیل می کرد٬ از مهمترین رویدادهای زمستان ۸۶ بود که نه تنها بهار ۸۷ از گرفتاریشان نکاست، بلکه نمکی نیز بر زخم کهنه آنها شد و گرفتاری هایشان را دو صد چندان کرد. باز هم کارخانه ذوب مس خاتون آباد روز از روز بیشتر دود می کند و روز به روز قربانیان بیشتری می گیرد هر چند تا حدودی با پرداخت بخشی جزئی از خسارت دامداران آنهم بعد از ماهها رفت و آمد و کلی با این و اون سر کله زدن، سرو صدای ماجرا را کمتر کرد اما بدانید در آینده نه چندان دور و به احتمال زیاد فاجعه ای انسانی رخ خواهد داد که باید دید آیا آنزمان عقب مانده های ذهنی را با پول می توان شفاه بخشید؟ آیا با از بین رفتن سرمایه دامداران و پرداخت تنها بخش کوچکی از خسارت هنگفتی که به آنها وارد شده می توان آینده این خانواده ها را پیش بینی کرد؟ شاید لازم باشد که کاسه گدایی به دست گیرند تا آخرین راه برای تامین معاش خانواده شان باشد.